علوی
هنوز از راه نرسیده است که پای اجاق گاز می رود و سریع شعله را روشن می کند تا غذایش گرم شود، لباس هایش را بیرون می کند و خسته از کار روزانه، به کنجی می رود. صدای فرزندش را از پشت در اتاق می شنود که می گوید: با من بازی می کنی؟ اما او پاسخی نمی دهد. کمی به او زل می زند و بازی را به وقت دیگری موکول می کند. نق نق ها و غر زدن های کودک آغاز می شود، پرستارش می گوید این روزها خیلی بهانه گیر شده است و دیگر حرف مرا گوش نمی دهد. مادر که یک گوشش به حرف های پرستار و گوش دیگرش به غر زدن های کودکش است، بی آن که عکس العملی نشان دهد، به سوی آشپزخانه می رود تا غذایی را که هنوز چندان گرم نشده است، بخورد. کودک که مادر را مشغول غذا خوردن می بیند، اشتهایش باز می شود و می خواهد غذا بخورد اما مادر خسته تر از آن است که به او غذا بدهد و از پرستار می خواهد کمی دیرتر برود و غذای بچه را بدهد. ساعتی بعد بدون آن که مادر متوجه شود کودک در کنار او به خواب می رود، بی آن که حرفی بین آن ها رد و بدل یا مادر از آن چه کودکش در نبود او انجام داده است، مطلع شود. مادر با دیدن این وضعیت خیالش راحت می شود که می تواند ساعتی چشم بر هم بگذارد و استراحت کند.
الان وقت ندارم
بچه های امروزی متاسفانه جمله «الان وقت ندارم» را به کرات از والدین شان می شنوند، گاهی برخی از آن ها چنان از پدر و مادرشان التماس می کنند تا ساعتی را به آن ها اختصاص دهند که گویا همین تنها خواسته و خواهش آن هاست.
باید گفت در همان لحظه بزرگ ترین خواسته یا آرزوی کودکان این است که پدر و مادر با آن ها بازی کنند یا به بازی و دست ساخته های شان توجه داشته باشند.
پدر و مادر گرفتار و خسته امروزی که ناچار هستند ساعت های زیادی را در بیرون از خانه فعالیت کنند گاهی نقش فعالی را در خانه ندارند یا اگر وقت آزادی داشته باشند متاسفانه در فضای مجازی سیر و کودک را از محبت شان محروم می کنند.
یکی از شهروندان میان سال با بیان این که برخی از والدین تصور می کنند با فراهم کردن وسایل آسایش و رفاه به کودک شان محبت می کنند، اظهارمی کند: برخی از پدر و مادرها با خرید اسباب بازی های مختلف تصور می کنند وظیفه پدر و مادری را به خوبی ایفا کرده اند و با کودک خود در طول روز ارتباط برقرار نمی کنند.
«اکبری» ادامه می دهد: این گونه والدین از این غافل هستند که کودک بیشتر از آن که به وسایل مادی نیاز داشته باشد به حضور گرم پدر و مادر و ارتباط برقرار کردن با آن ها نیاز دارد.
وی می افزاید: هر چند در تربیت کودک هم پدر و هم مادر نقش اساسی دارند اما مادران به دلیل ارتباط نزدیک تر با کودک و حضور بیشتر در منزل می توانند این خلا را پر کنند ولی برخی بانوان شاغل و حتی خانه دار انگار حوصله فرزندان شان را ندارند و برای آن ها وقتی نمی گذارند.
شهروند دیگری هم که به گفته خودش چند سالی است مادربزرگ شده است، اظهارمی کند: متاسفانه جوان های امروزی در انتخاب و خرید اسباب بازی و وسایل مورد نیاز کودک سخت گیری زیاد به خرج می دهند اما در مورد گذراندن وقت با او چندان سخت گیر نیستند.
«صابری» ادامه می دهد: اکنون برخی از مادران شاغل و خانه دار ترجیح می دهند نیمی از اوقات کودک با پرستار گذرانده شود و خودشان در آن نیمه دیگر خلأ عاطفی حضورشان را پر نمی کنند.
گاهی دیده می شود برخی مادران خانه دار در گوشی های شان در فضای مجازی غرق می شوند و کودکان را در اتاق شان به حال خود رها می کنند و حتی با آن ها حرف نمی زنند.
وی با گلایه از چنین وضعیتی بیان می کند: در مهمانی ها زیاد دیده می شود که مادران به جای برقراری روابط عاطفی با فرزندان گوشی های تلفن همراه شان را بدون آن که بدانند چه ضررهایی برای آن ها دارد در اختیارشان می گذارند تا سرگرم شوند.
متاسفانه کودکان امروزی که در عصر تکنولوژی به دنیا آمده اند، تشنه محبت آن هم از نزدیک ترین وابستگان شان هستند. یک کارشناس ارشد روان شناسی درباره لزوم برقراری ارتباط موثر والدین با کودکان بیان می کند: کودکان در 7 سال نخست زندگی به ویژه 2 سال اول به جز نیازهای جسمی، به نیازهای عاطفی و امنیت روانی نیاز دارند و لازم است والدین وقت بیشتری را برای آن ها بگذارند و این ارتباط ها با کودک باید از روی دلبستگی باشد نه وابستگی زیرا در آینده کودک را با طردشدگی مواجه می کند. «نسترن عابدیان» ادامه می دهد: اگرچه مادران خانه دار زمان های طولانی تری نزد کودک خود هستند اما این مهم نیست بلکه باید ارتباط موثری با او داشته باشند و حضور به تنهایی کافی نیست.
وی متذکر می شود: مادرانی که زمان طولانی را با فرزند شان سپری می کنند اما هیچ گونه ارتباطی با او برقرار نمی کنند فایده ای ندارد و زنان شاغل نباید نگران این موضوع باشند زیرا حتی گذراندن 2 تا 3 ساعت وقت موثر با کودک می تواند کمبودها را جبران کند.
وی می افزاید: والدین به ویژه مادران می توانند با برنامه ریزی مناسب زمانی را به کودک شان اختصاص دهند و برای این کار لازم است خستگی و ناراحتی های ناشی از کار را پشت در بگذارند و با نشاط و شادابی وارد خانه شوند.
این کارشناس ارشد خاطرنشان می کند: شناخت علایق کودک، بازی کردن با او به ویژه بازی تغییر نقش یعنی مادر خود را به جای کودک بگذارد و کودک نقش مادر را ایفا کند می تواند در رشد او تاثیر به سزایی داشته باشد.
وی با بیان این که کودکان تا 7 سالگی مطلق گرا هستند، اظهارمی کند: در این دوران نباید آن ها را نصیحت کرد و هر چه می خواهیم به آن ها آموزش دهیم باید در قالب قصه و بازی باشد زیرا درک مناسبی ندارند.