گفت و گو با «نیما رئیسی»، بازیگر سریال «پدر»
تعداد بازدید : 314
سینما باید قهرمان و ضد قهرمان داشته باشد
مریم ضیغمی- «نیما رئیسی» در زمینه بازیگری کم کار و گزیده کار است. از میان کارنامه جمع و جورش می توان به بازی خوبش در آثاری همچون «داستان یک شهر» به کارگردانی اصغر فرهادی، «میوه ممنوعه» به کارگردانی حسن فتحی، «غریبانه» به کارگردانی قاسم جعفری، تله فیلم «تنگنا» به کارگردانی علیرضا بذرافشان و «پروانه» به کارگردانی جلیل سامان و «ستاره حیات» اشاره کرد. رئیسی با سریال شبانه «پدر» مهمان شبکه دوم بود و در همین زمینه با وی گفت و گو کردیم.
چه کارهایی آماده اکران دارید؟
در فیلم سینمایی «دو لکه ابر» به کارگردانی مهرشاد کارخانی بازی کرده ام که از نیمه شهریور ماه اکران خواهد شد. کار جذاب و متفاوتی در میان فیلم های ایرانی و سینمای ماست. تماشاگری که سینما را دوست دارد می تواند از دیدن این فیلم لذت ببرد.
سریال «پدر» با بازی خوب تان به پایان رسید؛ در این خصوص چه نظری دارید.
بله. خیلی از تماشاگران عزیز ممکن است 5 دقیقه از سریالی را ببینند و دوست نداشته باشند، تا این جا مشکلی نیست اما این که 5 دقیقه از سریال را ببینند و قضاوت کنند این دیگر اشتباه است؛ سریال است و اسمش رویش است یعنی فیلمی داستانی که قسمت به قسمت پخش می شود و باید برای قضاوت همه قسمت ها را تماشا کرد و بعد از پایان سریال قضاوت کرد.
تماشاگران قضاوت و تحلیل محتوایی دارند اما من اهل تحلیل محتوا نیستم چون تحلیل محتوا برای مسئله ای است که محتوا محور است مثل کتاب، مقاله یا یک میتینگ و میزگرد.
یک فیلم لزوماً فقط محتوا نیست بلکه یک داستان است که در آن اتفاق های مختلفی می افتد و داستان به تحلیل نیاز ندارد.
با توجه به این که شما روان شناسی خوانده اید آیا به رفتار مسعود قصه «پدر» حق دادید؟
شما به عنوان تماشاگر همواره در حال قضاوت هستید. ببینید مثلاً زمانی کسی زیر گوش فرد دیگری می زند و شما می گویید فلانی توی گوش فلانی زد؛ ممکن است چند دقیقه قبل تر آن آدم حرف ناسزایی زده یا حرکتی کرده باشد ولی شما فقط عکس العمل آن فرد را دیده اید و بر اساس آن قضاوت می کنید و نمی دانید قبل از آن چه اتفاقی رخ داده است.
حالا اگر از زاویه دید بازیگر به آن نقش نگاه کنید وقتی بخواهیم نقشی ملموس و قابل باور باشد و بتوان با آن یک جذبه ایجاد کرد هیچ وقت نباید آن نقش را قضاوت کرد، این را به عنوان بازیگر آن نقش می گویم. شاید در این دنیا یک نفر وجود داشته باشد که چنین شرایطی را تجربه کرده باشد بنابراین آن یک نفر با مسعود همراه می شود.
با این توضیح چگونه به نقش مسعود جان بخشیدید و آن را بازی کردید؟
من آن نقش را تحلیل و قضاوت نکردم. معتقدم عمل دراماتیک و دیالوگ ها توسط نویسنده نوشته شده و نویسنده تشخیص داده این اتفاق ها بیفتد و این حرف ها زده شود و تنها کاری که من می کنم این است که در خودم این زوایا را پیدا می کنم و با واقعیت فیزیکی و درونی خودم تطبیق می دهم و سعی می کنم به باور پذیرترین شکل ممکن این کار را انجام دهم و خودم هم مسعود را بدون هیچ قضاوتی باور می کنم. آدم ها در دنیای واقعی زوایای مختلفی دارند.
بازتاب های سریال را چگونه دیدید؟
خیلی از دوستان عزیز از این سریال استقبال کردند و برای من مایه خوشحالی است. سریال دیده شده و تاثیر خودش را گذاشته است. به سازمان دعوت شدیم و با مخاطبان سریال گفت و گوی مستقیم داشتیم.
حرف پایانی تان درباره بازی در سریال «پدر».
معتقدم تماشاگر باید برای دیدن اتفاقات دراماتیک و چیزهایی که با زندگی عادی تفاوت دارد هم تربیت شود. به نظرم این قدر جذاب بودن زندگی عادی برای بیننده ما یک اتفاق ناخوشایند است و باید تصحیح شود. امیدوارم به لحاظ روان شناختی اتفاق بهتری بیفتد. ضمن این که به این توجه کنید که سینما جایی است که شما آرزوها و رویاهای تان را باید در آن ببینید.
چرا سینمای هند سال هاست پا بر جاست؟ چون مردم هند آرزوها، رویاها و قهرمان های خود را در فیلم های شان می بینند. سینما جایی است که باید در آن قهرمان و ضد قهرمان وجود داشته و تفاوت های عمده ای با زندگی عادی داشته باشد. ویژگی سینما و داستان این است که شما از زندگی عادی چند لحظه ای دور شوی و بتوانی مصایب و تکرارها و اتفاق های ناخوشایند زندگی عادی را کمی فراموش کنی. در واقع سینما به شما رویا می فروشد.