سید مصطفی نجفیان

 اسفراین رتبه نخست تولید عسل استان را به خود اختصاص داده است، با این وجود کام زنبورداران از رد پای دلالان در بازار فروش و عرضه عسل، تلخ و دیگر نگرانی آنان کم توجهی و غفلت از برندسازی و بسته بندی است که باعث شده بازاریابی و فروش ارمغان زنبورداران یعنی عسل با چالش جدی مواجه شود که فروش فله ای از مهم ترین آنان است زیرا سود اصلی را دلالان به جیب می زنند و ارزش افزوده فروش عسل نصیب زنبوردارانی که شبانه روز کار می کنند، نمی شود. با این تفاسیر می طلبد نگاه متولیان امر و مسئولان به برندسازی و بسته بندی عسل و ایجاد ارزش افزوده بیشتر معطوف شود.

انفعال تعاونی های زنبورداری

یک زنبوردار دهستان میلانلو که به ذکر نام خود در این گزارش تمایلی ندارد، می گوید: تعاونی های زنبورداری بسیار منفعل هستند و می طلبد بیش از پیش فعال باشند.

به گفته وی، پول اصلی فروش عسل نصیب دلالانی می شود که کمین کرده اند تا عسل جدید به بازار عرضه شود.

«مکرمی» یکی از زنبورداران اسفراینی هم با اشاره به این که فروش فله ای یک چالش جدی است، می گوید: سود اصلی فروش عسل عاید دلالان می شود.آن طور که او اضافه می کند: بسته بندی و برندسازی می تواند کمک شایانی به توسعه صنعت زنبورداری کند.

ظرفیت های صنعت زنبورداری

در این خصوص، مدیر جهاد کشاورزی اسفراین با اشاره به این که این شهرستان دارای ۱۱۴ هزار کلنی زنبور عسل است که پیش بینی می شود به ۱۳۰ هزار کلنی افزایش یابد، می گوید: ۸۰۰ زنبوردار در اسفراین فعالیت می کنند که ۶۴ درصد زنبورداران استان را شامل می شوند.

به گفته « فائزه تاج آبادی»، در سال ۹۸-۹۷ هزار و ۷۱۰ تن عسل در اسفراین تولید شده است که پیش بینی می شود در سال ۹۹-۹۸ با وجود شرایط خوب بارندگی، رویش گل و گیاه و تکثیر تا ۲ هزار تن افزایش یابد.

آن طور که او گفته ۷۸ درصد تولید عسل استان مربوط به اسفراین است که این شهرستان رتبه نخست استان در تولید عسل را به خود اختصاص داده است.

به گفته وی، میلانلو و روئین بیشترین تولید عسل را دارند که امسال بین زنبورداران اسفراینی بیش از ۳۶۰ تن شکر برای تکثیر زنبور و تحریک بچه زایی با حمایت صندوق حمایت از توسعه بخش کشاورزی توزیع شد. وی تولید ملکه را از چالش های فراروی زنبورداری در اسفراین اعلام و اضافه می کند: اکنون ملکه از کوهستان های زاگرس تهیه می شود و دیگر نیاز صنعت زنبورداری تهیه ادوات مربوط به کندوست که تحقق آن ورود سرمایه گذار را می طلبد.وی از تدارک برندسازی و بسته بندی عسل در این شهرستان خبر می دهد و تحقق آن را در گرو حل مشکل برق می داند که ظرفیت آن حدود ۲۰۰ تن و فروش فله ای از چالش های فراروی زنبورداری است.

چالش فراروی زنبورداری

«طاهر رستمی» فرماندار اسفراین نیز با اشاره به این که برندی برای کار بسته بندی گرفته شده که این نوید خوبی است، تصریح می کند: چالش فراروی زنبورداری و تولید عسل، فروش فله ای و ممکن است منجر به فروش عسل تولیدی شهرستان به یک سوم قیمت شود. پیشتر، نماینده مردم اسفراین در مجلس شورای اسلامی با تاکید بر این که باید زنبورداری و تولید عسل به سمت ایجاد ارزش افزوده پیش برود، گفته بود: تولید ژل رویال از زنبور عسل می تواند ارزش افزوده بالایی در بخش تولید عسل و رونق زنبورداری ایجاد کند.فرماندار اسفراین پیشتر با اشاره به این که این شهرستان بزرگ ترین تولید کننده عسل در خراسان شمالی است، گفته بود: تاکنون از برندسازی عسل غفلت شده است و این محصول بدون فراوری با قیمتی پایین در دیگر مناطق کشور به فروش می رسد.

به گفته «طاهر رستمی»، باید با تلاش در مسیر برندسازی، محصولات تولیدی این شهرستان با ارزش افزوده بالاتری عرضه شود.

 

شیری- پس از گوجه فرنگی و انگور حالا نوبت به افت شدید قیمت پیاز و رها شدن اراضی زیرکشت آن رسیده است. در خراسان شمالی با 2 هزار و 900 هکتار سطح زیرکشت پیاز و پیش بینی برداشت 133 هزار و 800 تن، در مرحله برداشت به دلیل افت شدید قیمت حتی به کمتر از هزینه های کاشت، متوقف شده و به روایتی پیازکاران عطایش را به لقایش بخشیده اند و محصولات شان را به دلیل هزینه های بالای برداشت روی زمین رها کرده اند و جالب این که دست اندرکاران هم تمهیدات مناسبی را برای جلوگیری از سقوط آزاد نرخ پیاز نیندیشیده اند.

«اسعدی» یکی از پیازکاران بجنوردی است که منصفانه ترین قیمت برای تولیدکنندگان پیاز را 2500 تومان دانست و گفت: در حالی که برای تولید هر کیلو پیاز هزار و 200 تا هزار و 400 تومان هزینه می شود اما در شرایط فعلی این محصول را هزار و 200 تا هزار و 500 تومان از کشاورز خریداری می کنند.وی افزود: فروش پیاز با این قیمت، زحمت یک ساله کشاورزان را به باد می دهد بنابراین اگر آن را جمع آوری نکنیم مقرون به صرفه تر است.

وی با بیان این که اگر وضعیت همین طور باقی بماند احتمال دارد سال آینده پیازی در استان کشت نشود، خاطرنشان کرد: در حالی که هزینه های کشت، نهاده ها، کارگر و حمل و نقل به دو برابر افزایش یافته اما قیمت پیاز افزایش که نیافته، نسبت به سال گذشته کاهش هم یافته است.وی افزود: عمده کشاورزان به دلیل درآمدهای پایین با استفاده از تسهیلات اقدام به کشت می کنند و وقتی در زمان برداشت با افت قیمت مواجه می شوند دیگر انگیزه ای برای شان به منظور کشت این محصول در سال آینده باقی نمی ماند.یکی دیگر از پیازکاران، کشت پیاز را فقط یک زحمت مازاد برای کشاورز دانست و گفت: اگر زمین را بدون کشت رها می کردیم چیزی را از دست نمی دادیم.وی ادامه داد: از آن جایی که قیمت پیاز، افت زیادی دارد برخی تصور می کنند سطح زیر کشت آن افزایش یافته در حالی که سطح زیرکشت فرقی با سال های گذشته ندارد و فقط مشکل نبود حمایت های لازم از سوی مسئولان است.

به گفته او، از آن جایی که تولید پیاز استان مازاد برمصرف است باید زمینه صادرات این محصول در زمان برداشت فراهم شود در حالی که الان صادرات ممنوع است و پس از این که محصول از دست کشاورز خارج شد دسترنج کشاورزان با صادرات و گران شدن قیمت پیاز به جیب تجار و بازرگانان می رود.

یکی دیگر از پیازکاران نیز با اشاره به هزینه های بالای تولید اظهارکرد: با این که هزینه ها چندین برابر افزایش یافته اما هنوز هم تسهیلات با همان میزان سابق پرداخت می شود که دردی را از کشاورز دوا نمی کند.

او ادامه داد: به دلیل پایین بودن قیمت پیاز، تعداد زیادی از کشاورزان محصولات شان را جمع آوری نکرده و به حال خود رها کرده اند چون برای جمع آوری محصول هزینه های کارگر، حمل و نقل و کارتن و حق کمیسیون در میدان میوه و تره بار به کشاورزان تحمیل می شود.به گفته او، اکنون مرغوب ترین نوع پیاز 1500 تومان از کشاورزان خریداری می شود.در همین خصوص، معاون بهبود تولیدات گیاهی سازمان جهاد کشاورزی با اشاره به 3 هزار و 430 هکتار سطح زیرکشت و پیش بینی تولید 170 هزار تن پیاز در استان گفت: میزان سطح زیر کشت پیاز امسال نسبت به سال گذشته 16.2 درصد افزایش دارد.«تشکری» افزود: اگرچه سال گذشته هم مازاد تولید داشتیم اما چون صادرات به کشور عراق انجام می شد از نظر قیمت مشکلی نداشتیم.وی خاطرنشان کرد: با وجود این که از طریق سامانه به کشاورزان اخطار دادیم احتمال ایجاد مشکل در این بخش وجود دارد با این حال چون اقلیم خراسان شمالی برای کشت پیاز مناسب است این محصول را کشت  کردند.به گفته وی، برای رفع این مشکل از طریق وزارتخانه، پیگیر انجام صادرات به کشور عراق هستیم.

 

نجفیان- به مناسبت ۲۲ مهر، سالروز حضور مقام معظم رهبری در اجتماع مردم اسفراین، آیین گرامی داشت سالروز این سفر پرخیر و برکت در مسجد اعظم امام خمینی(ره) برگزار شد.«طاهر رستمی» فرماندار اسفراین با گرامی داشت سالروز سفر مقام معظم رهبری، سفر معظم له به استان را یک جهش در توسعه استان دانست و افزود: به برکت سفر مقام معظم رهبری ۱۰۵ پروژه در حوزه های گوناگون با اعتبار ۹۹ میلیارد تومان در این شهرستان عملیاتی شده است.حجت الاسلام «سالاری» رئیس شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی استان نیز در این آیین گفت: جامعه و امت اسلامی اگر بناست راه به جایی ببرند باید اطاعت محض از ولایت را در دستور کار قرار بدهند.وی با اشاره به دستاوردها و برکات متعدد سفر مقام معظم رهبری تاکید کرد: ولایت، فصل الخطاب است و باید منویات رهبر معظم انقلاب همواره نصب العین باشد.ذبح شتر به نیت سلامتی مقام معظم رهبری برای توزیع بین نیازمندان و مستمندان و برپایی نمایشگاه ۲۲ مهر از دیگر برنامه های این مراسم بود.

 

 

 

اسدی

 صدای خوردن عصایش بر سنگ فرش خیابان شنیده می شود، خط زرد پیاده رو را گرفته و می رود، اما به دست اندازهای پیاده رو که می رسد، چند لحظه ای بلاتکلیف می ماند، عصایش را روی زمین می کشد تا از بی خطر بودن مسیر مطمئن شود و در نهایت از دست انداز عبور می کند.

الفبای حیات زیر انگشتانش معنا پیدا و با همه جان دنیا را لمس می کند، راهنمایش عصای سفیدی است که سال هاست ابزار حرکتش شده است. انسان بی پروایی است که در ناهماهنگی های ساختار شهری با چشمانی بسته پا در خیابان می‌گذارد و از میان جمعیت و ماشین ها عبور می کند. گاهی در یک روز بارانی صدای خوردن عصای روشندلان به سنگ فرش پیاده روها به گوش می رسد و صدای عصای شان با قطرات باران رنگ می گیرد. با همه بی مهری ها به آن ها برخی های شان عزم شان را برای دیده شدن جزم کرده اند؛ نگاه شان را می‌توانی از پشت عینک های تیره شان ببینی. 

گاهی در میان کش و قوس مشکلات و کمبودها فراموش و برخی های شان خانه نشین می شوند. امروز روز جهانی نابینایان (عصای سفید) است، روز روشندلان توانا، انسان هایی خاص که دنیا را به شیوه ای دیگر تجربه و دریا را با رنگی دیگر معنا می کنند. با همه کمبودهایی که برای نابینایان در استان وجود دارد و گاهی همچون سدی مقابل آن ها قد علم می‌کند هستند روشندلانی که قدم های بزرگی در زندگی خود برداشته اند.«سیدی» از کم بینایان ورزشکار استان است، از آن هایی که تعریفی از محدودیت ندارد و به عشق موفقیت و رسیدن به خواسته ها و آرزوهایش پیش رفته است. می گوید: از 11 سالگی وارد ورزش شده و با عشق در ژیمناستیک ثبت نام کرده است اما از سال 87 به طور جدی وارد رشته دو و میدانی شده و مقام های درخشانی در کشور کسب کرده است، او مدال های طلا، نقره و برنز را در ماده های 100 متر، هزار و 500 متر و پرتاب وزنه به دست آورده است.

این کم بینای قهرمان می گوید که مقام هایی را در رشته ژیمناستیک نیز در استان کسب کرده و اکنون خود مربی ژیمناستیک و باشگاه دار و تحصیلات دانشگاهی خود را در رشته مشاوره با موفقیت به پایان رسانده است.

او ادامه می دهد: به محدودیت جسمانی ام نه فکر و نه توجه می کنم زیرا فکر کردن به محدودیت انسان را از اندیشیدن به علاقه اش غافل می کند، علاقه داشتم که به خواسته ها و آرزوهایم برسم و بدین منظور هیچ گاه فکر نمی کنم که محدودیتی نیز دارم.

این جوان موفق استان اضافه می کند: شرایط بینایی ام موجب شده بود مدام خودم را به مربیان و اطرافیانم اثبات کنم. در حال جنگ برای ثابت کردن خودم بودم، این مشکل من بود؛ توجه بیش از اندازه دیگران به مشکل بینایی ام. خاطره اش نیز به همین اثبات کردن خودش باز می گردد آن گونه که اظهارمی کند: در کلاس های ژیمناستیک که ثبت نام کردم مربی ام تا 3 ماه اجازه نمی داد روی تشک بروم و مرا مجبور می کرد در گوشه ای از باشگاه بنشینم و سکوت کنم اما من با بینایی اندکی که داشتم آن چه را که می دیدم می آموختم و در خانه تمرین می کردم تا این که روی پاهای خودم ایستادم و مربی ام نیز مرا پذیرفت.

او پیامی دارد و از همه می خواهد محدودیت های شان را نادیده بگیرند و برای رسیدن به مقصد تلاش کنند زیرا پایان راه پرپیچ و خم تلاش، پیروزی است.

اما «مومنی» نیز از نابینایان و پیش کسوتان ورزش استان است، 58 سال دارد اما هنوز عاشقانه ورزش می کند، او  ورزشکار رشته «گلبال» است و به گفته خود همیشه برای مسابقات کشوری دعوت می شود.او معتقد است که خدا به جای یک نداشته هزاران داشته به برخی انسان ها داده است و نابینایان روشندلانی هستند که عالم هستی را با نور خدا می بینند. او ادامه می دهد: تاکنون در دفعات بسیاری به مسابقات کشوری گلبال دعوت شده و یک بار خاطره ای زیبا برایش رقم خورده است؛ «مسابقات کشوری گلبال به میزبانی اهواز برگزار می شد، من نیز همراه تیم استان بودم. روزی با تیم اهواز که قهرمان کشور است و حتی بردهای بین المللی داشته، دیدار داشتیم. 

تیم خراسان شمالی که بیشتر پیش کسوتان بودند، در ابتدای بازی دروازه حریف را گشودند و گل زدند، این گل برای اهواز که تیم جوانی بود تلخ تمام شد و به دلیل گل خورده چنان تلاش کردند و به دروازه ما هجوم آوردند که تور دروازه ما پاره شد و این خاطره را همیشه در یاد دارم».

او که در تیم جانبازان و معلولان استان بازی می کند و سابقه فعالیت در دو و میدانی را نیز دارد، می گوید: دو و میدانی مادر همه رشته هاست اما الان که 58 سال دارم بیشتر پیاده روی می کنم تا این ورزش را برای خودم زنده نگه داشته باشم.

«سلطانی» یکی از ورزشکاران نابینای دیگر در استان است، تلاش گزارشگر ما برای یافتن راه ارتباطی با این ورزشکار بی نتیجه ماند اما اطلاعاتی از این ورزشکار در دست است. او از قهرمانان ورزشی استان و دارای مدال های متعدد طلا، نقره و برنز است. او در سال های گذشته، مقام های اول تا سوم مسابقات دوومیدانی کشوری را کسب کرده و یک بار نیز به مسابقات انتخابی گوانگژو رفته اما به مسابقات بین المللی راه پیدا نکرده است.

چشمانت که به روی دنیای رنگی بسته باشد، مشکلاتت نیز سیاه می شود، پر از رنگ هم که باشی، گاهی صفحه زندگی ات خاکستری می شود. روشندلان بخشی از جامعه معلولان استان هستند، آن هایی که می خواهند راه شان باز شود، حتی اگر دست شان گرفته نشود. «سمیه رضایی» از نابینایان استان است، فعالیت قابل تقدیری در استان دارد تا شاید گرهی از مشکلات این جامعه را باز کند، فوق لیسانس مدیریت دولتی است و مدرک دانشگاهی اش مهر سختی های بی شماری دارد. تلفنی با او هم صحبت می شوم، او از مشکلات نابینایان می گوید، از هزینه های بالای تجهیزات گلایه می کند و ادامه می دهد: قیمت ها بسیار بالا رفته و کیفیت ها بسیار پایین آمده است؛ نمونه اش لوح و قلمی است که ما استفاده می کنیم. لوح ها آن قدر سفت هستند که برای نوشتن باید فشار مضاعفی به دست وارد شود که این امر خود موجب آسیب رسیدن به نابینایان می شود. به گفته او، این مشکل موجب شده در دوران تحصیل اش حتی یک خط هم یادداشت برداری نکند و مسیر تحصیل را بدون یادداشت برداری نکات درسی طی کند.ماشین «پرکینز» اسبابی برای نوشتن نابینایان است، وسیله ای قابل حمل اما سنگین که گویی خود گاهی تبدیل به ماشین مرگ می شود زیرا «رضایی» روایت می کند که این ماشین روزی موجب مرگ یک نابینا شده است.وی گلایه آشنایی دارد، گلایه ای که تمام معلولان جسمی - حرکتی آن را فریاد می زنند اما گویا شنونده ای نیست. مناسب سازی نشدن شهر برای معلولان همان گلایه آشناست. راست هم می گوید؛ پیاده روها به خوبی برای معلولان مناسب سازی نشده است و بسیاری از آن ها نمی توانند از خدمات عمومی همچون حمل و نقل استفاده کنند، انجام کار اداری و بانکی هم که شبیه صعود به اورست است برای آنانی که پایی برای رفتن ندارند و چشمی برای دیدن.اکنون تعداد زیادی از جوانان تحصیل کرده رنج بیکاری را تحمل می کنند و فکری ویژه هم باید برای معلولان بیکار شود؛ البته طبق قانون حمایت از معلولان، آن ها سهمی از استخدامی های دولتی دارند و این سهم هیچ گاه به آن ها نمی رسد چون دستگاه ها رغبتی برای اجرای این قانون ندارند. شاید همین مشکلات باعث شده «سمیه رضایی» بگوید: «اشتغال تعطیل شده است».

علوی

بچه است و شیطنت هایش، باید بازی کند، بدود، زمین بخورد تا از زمین بلند شدن را یاد بگیرد، شادی کند و دقیقه ای بیکار نباشد. 

این ها را مادربزرگ می گفت و هر قدر بچه ها سر و صدا می کردند خم به ابرو نمی آورد و باز با روی خوش پذیرای آن ها بود. اصلاً از شیطنت بچه ها لذت می برد و می گفت کودک با بازی کردن یاد می گیرد چگونه با هم سن و سال های خودش ارتباط برقرار کند، اگر وسیله بازی اش را گرفتند چگونه آن را پس بگیرد یا اجازه بدهد با وسیله اش بازی کنند.

 او همیشه می گفت بچه که بودند از صبح تا شب آن قدر بازی می کردند و میان خاک باغچه ها زمین می خوردند که مادران آن ها را با سر و صورتی عرق کرده به زور به داخل اتاق می کشاندند تا دمی استراحت کنند اما بسیاری از بچه ها اجازه بازی کردن در میان وسایل لوکس زندگی های کنونی را ندارند تا مبادا وسیله گران قیمتی به زمین بیفتد و بشکند یا دکوراسیون منزل به هم بخورد. این روزها مادران کنترل به دست هستند و هر وقت احساس کنند کودکان شان نق می زنند و از آن ها درخواست می کنند با هم بازی کنند، بدون معطلی تلویزیون را روشن و با این کار ساعت ها آن ها را سرگرم می کنند. یکی از شهروندان بجنوردی با اشاره به شیوه های تربیتی در زمان قدیم اظهارمی کند: در زمان قدیم بچه ها مانند امروز تک فرزند نبودند تا همه توجه پدر و مادر به آن ها باشد، والدین به دلیل آن که تعداد زیادی فرزند داشتند، فرصت رسیدگی و توجه به همه را نداشتند و همین امر سبب می شد بچه ها مستقل بار بیایند. 

«خادمی پور» می افزاید: بچه ها در زمان قدیم با هم بازی کردن، مدرسه رفتن و غذا خوردن را یاد می گرفتند و از آن جایی که برخی خانه ها در زمان قدیم کوچک بودند و تعداد افراد خانوار زیاد بود هر کدام از بچه ها در خانه گوشه ای مخصوص به خود داشتند که گاهی جای شان توسط خواهر و برادرهای دیگر اشغال می شد و برای باز پس گرفتن حق شان خودشان باید اقدام می کردند و شکایت بردن پیش پدر و مادر معنایی نداشت.

به گفته شهروندی دیگر، این شیوه فرزند پروری خواسته یا ناخواسته باعث می شد فرزندان به طور همه جانبه رشد کنند و راه های مسالمت آمیز، رفاقت ها، موفقیت ها و شکست ها را تجربه کنند.

«موسوی» ادامه می دهد: بچه ها به دلیل مشغله های کاری والدین در زمان قدیم آزاد بودند، هر چند والدین دورادور از آن ها مراقبت می کردند اما اجازه می دادند از همان سنین پایین خودشان از عهده کارهای شان برآیند به همین دلیل دختران و پسران خردسال خیلی زود برخی تجربیات زندگی را فرا می گرفتند. پسرها از سنین کودکی همکار پدر می شدند و به او در انجام کارهایش یاری می رساندند و دختران نیز در کنار مادر به کارهای خانه می پرداختند.

شهروندی دیگر با انتقاد از بسیاری از شیوه های تربیتی کنونی بیان می کند: بسیاری از پدران و مادران امروزی به دلیل تک فرزندی به موضوع هایی مانند تغذیه، پوشاک و انواع کلاس های آموزشی کودکان‌ شان اهمیت زیادی می دهند و گمان می کنند همه تربیت در این موارد خلاصه می شود در حالی که برخی از آن ها به دلیل علاقه بیش از حد به فرزندان شان شیوه های تربیتی نادرستی را در پی گرفته اند که به جای کمک کردن به فرزندان شان آن ها را در مسیر دور کردن و طرد شدن از اجتماع قرار می دهند. «کاشانی» می گوید: برخی مادران را دیده ام با این که فرزندان شان بزرگ هستند اما خودشان به دهان آن ها غذا و کارهای شان را انجام می دهند و حتی برخی پا را فراتر می گذارند و به جای آن ها گاهی مشق هم می نویسند تا مبادا روز بعد با جریمه معلم رو به رو شوند.

وی ادامه می دهد: والدین با این کارها باعث می شوند کودکان شان زمانی که بزرگ می شوند نتوانند روی پای خود بایستند و مستقل باشند. وی بیان می کند: کودکان امروزی در خانه ها و آپارتمان ها محصور و به جای بازی های دسته جمعی، گروهی و در دل طبیعت، در اتاق های شیک و مدرن خود حبس هستند و والدین با دادن وسایلی مانند تبلت، گوشی تلفن همراه و بازی های رایانه ای گمان می کنند بهترین امکانات را در اختیارشان قرار داده اند.

یکی دیگر از شهروندان هم که فرزندش به مدرسه می رود، بیان می کند: برخی ها ژست مادران فداکار را به خود می گیرند و مدام از شیوه های تربیتی نوین و وقت گذاشتن برای فرزندان شان صحبت می کنند در حالی که وقتی در کارهای شان دقیق می شویم می بینیم وقت چندانی نمی گذارند و حتی به تغذیه فرزندان شان توجه نمی کنند و به آن ها غذاهای آماده و فست فود می دهند.

به گفته یک روان شناس، بچه ها با روش های تربیتی درست اصول انسانی و تربیتی را یاد می گیرند و والدین در این زمینه الگوی خوبی برای شان هستند و به طور دقیق حرکت های آن ها را زیر نظر می گیرند.

«کاظمی» ادامه می دهد: متاسفانه امروزه گاهی تلویزیون، تبلت، فیلم ها و کارتون‌های خشن جای تربیت والدین را می گیرد و از آن جایی که بیشتر والدین امروزی شاغل هستند و فرصت ندارند  وقت خود را با کودکان شان بگذرانند، این وظیفه مهم را به پرستار کودک می سپارند یا سعی می کنند اوقات آن ها را با برنامه های تلویزیونی و بازی های رایانه ای پر کنند.

وی خاطرنشان می کند: والدین باید به فرزندان شان اجازه دهند چیزهای مختلفی را تجربه کنند، گاهی شکست بخورند و حمایت نشوند تا خودشان بتوانند راه های درست زندگی کردن را یاد بگیرند. بهتر است توقع خود را کم کنید و پیشرفت های کوچک را در نظر بگیرید. وی به خانواده های سختگیر هم پیشنهاد می کند: توقع ها و انتظارهای زیادی از کودکان تان نداشته باشید، از تحسین کردن به موقع آن ها غافل نشوید و در مقابل کارهای بد به جای تنبیه های بدنی و سخت، رفتار اشتباه آن ها را نادیده بگیرید و سعی کنید در مقابل انجام کار اشتباه، یک امتیاز از آن ها بگیرید و تا زمان اصلاح رفتارشان اجازه ندهید کاری را که دوست دارند انجام دهند. وی به هماهنگ بودن پدر و مادر در تربیت کودک اشاره می کند و آن را مهم ترین امر در تربیت می داند.

 

شیرازی

باشگاه های ورزشی این روزها طرفداران زیادی را به خصوص در بخش بانوان به دست آورده است. این روزها بیشتر خانم ها و البته آقایان را می توان در حال ورود یا خروج از باشگاه ها دید و معمولاً تمام باشگاه هایی که در بجنورد احداث شده اند طرفداران خودشان را دارند؛ یکی به خاطر مکانش، آن یکی به خاطر دسترسی آسان و دیگری به خاطر مربی اش، هر کدام به خاطر مشخصه های شان متقاضیان خود را دارند.

بی انصافی است اگر بگوییم طی سال های گذشته هیچ اتفاق مثبتی در باشگاه داری استان به خصوص بجنورد نیفتاده است. اگرچه هنوز در شهرستان ها راه طولانی تا رقابت سالم برای باشگاه داری وجود دارد ولی در بجنورد همین ایجاد رقابت باعث رخ دادن اتفاق های خوب شده است؛ اتفاق هایی که اگر همین گونه پیش برود شاهد رشد ورزش درست برای علاقه مندان به سلامتی جسم و روح خواهیم بود.

یکی از علاقه مندان به ورزش که چند سالی است در یکی از باشگاه های نام آشنای بجنورد ورزش می کند، می گوید: مشکل من تغییر پی در پی مربیان بود، برای من که بدن سازی کار می کردم این تغییر آزار دهنده بود زیرا به ماه نمی رسید که برنامه ای را باید از مربی جدید می گرفتم البته اعتراضم را به گوش مربیان جدید رساندم و خدا را شکر مربی آخر به برنامه ماه دومم رسید.

علوی بیان می کند: وسایل سرمایشی را خاموش کرده اند یا روی درجه بالا گذاشته اند که برای من طاقت فرساست و امیدوارم شرایط همه در نظر گرفته شود البته باید افرادی که از سالن استفاده می کنند بهداشت شخصی را رعایت کنند تا مسئولان باشگاه مجبور نباشند با وجود تهویه مدام از اسپری استفاده کنند.

وی ادامه می دهد: بیشتر باشگاه ها محلی برای پارک خودرو ندارند و علت اول انتخابم برای این باشگاه محل پارک خوبش بود.

یکی دیگر از افرادی که وارد این رشته ورزشی شده است، می گوید: اول این که باشگاه بدن سازی که من از آن استفاده می کنم به هیچ عنوان فضای ورزشی مناسبی نیست، یک مکان تجاری بزرگ است که برای باشگاه اجاره شده برای همین استانداردهای لازم را ندارد.«سهرابی» می افزاید: سیستم ‌های تهویه آن مناسب و برای یک فضای ورزشی کافی نیست، تحرک بالایی در این باشگاه انجام می شود و میزان تعریق بسیار بالاست اما این تهویه ها کمکی به سالم سازی هوای باشگاه نمی کنند و سرویس بهداشتی آن مناسب نیست.

وی تصریح می کند: از سوی دیگر ورودی این مکان برای ورزشکاران مناسب نیست، داشتن پله های زیاد در ورودی به نظرم یک نقص برای ورزشگاه هاست چون موجب آسیب رسیدن به زانوها می شود و برای ورود افراد خاص مناسب سازی نشده است.

وی یادآور می شود: نداشتن پارکینگ درد بزرگ دیگری برای این باشگاه است، باشگاه در نبش چهارراه پر ترددی قرار دارد و نمی توان به راحتی از خودرو پیاده شد.

وی اظهار می کند: سیستم فاضلاب آن نیز مشکل دارد و هنگام بارندگی آب از کف باشگاه بیرون می زند و تمام کف و تجهیزات را آلوده می کند.

یکی دیگر از افرادی که به باشگاه می رود از نظافت پایین آن گلایه می کند و می گوید: از باشگاهی که من می روم صبح ها خانم‌ها و عصرها آقایان استفاده می کنند که به دلیل نزدیکی به منزلم آن را انتخاب کردم و از مربی ام راضی هستم ولی متاسفانه با تمیزی و تهویه آن جا مشکل دارم که شاید مجبور  شوم مسیر طولانی تری را انتخاب کنم ولی باشگاه باید تمیز باشد.

رستمی می افزاید: تمیزی باشگاه به نظرم اولویت مهمی است ولی در این باشگاه به آن توجه نمی شود و تهویه ضعیفی دارد.

یکی دیگر از ورزشکاران که تحصیلات خودش تربیت بدنی است، می گوید: به نظرم فقط چند باشگاه هستند که مربیان خوبی دارند، چه در بخش بانوان و چه آقایان.

هدایتی بیان می کند: این اصلا خوب نیست که مثلا برای رشته هایی مانند بدن سازی، آمادگی جسمانی و فیتنس افراد یک دوره تئوری را بگذرانند، در مربیگری درجه سه قبول شوند و بتوانند وارد باشگاه شوند و مربیگری کنند. بارها از افراد مختلف راجع به آسیب هایی که در باشگاه به خاطر توجه نکردن مربی یا آگاهی نداشتن او به آن ها وارد شده شنیده ام و خودم شاهد آموزش نادرست بوده ام که امیدوارم مربیان برای بالا بردن آگاهی شان تلاش بیشتری کنند و این را هنوز یک نقص می دانم.

 

 یک عابر پیاده قربانی بی احتیاطی و سهل انگاری یک راننده شد. در یکی از خیابان های حاشیه شهر بجنورد، راننده قبل از این که ترمزدستی خودرو را بکشد از ماشین پیاده شد و با حرکت معکوس  خودرو یک زن عابر را زیر گرفت. زن مصدوم در این باره گفت: روز حادثه بعد از خرید از یک سوپرمارکت قصد عبور از عرض خیابان را داشتم. در این لحظه یک خودرو در حاشیه خیابان برای انجام کاری توقف کرد و راننده آن بدون این که خودرو را در شرایط ایمن قرار دهد سریع پیاده شد و به سوی دیگر رفت. من به خیال این که خودرو به طور کامل توقف کرده است قصد داشتم از پشت ماشین از عرض خیابان عبور کنم که ناگهان خودرو به خاطر شیب خیابان دنده عقب به حرکت درآمد و پایم زیر لاستیک گیر کرد. بعد از این اتفاق رهگذران با سر و صدای من متوجه حادثه شدند و با کمک آن ها و البته راننده بی احتیاط از زیر خودرو بیرون کشیده و به بیمارستان منتقل شدم.  در این حادثه  از ناحیه پا دچار شکستگی شدید شدم و باید چند ماهی خانه نشین شوم.

 

صدیقی

در چاه تفکرات غلط پدر معتادش گیر افتاد و دنیایش تیره و تار شد. پدر شیشه ای در قبال تضمین موادش از سوی خواستگار تن به ازدواج دخترش با مردی  داد که  حتی از خودش بزرگ‌تر بود و این گونه آینده او را پای بساط مواد قمار کرد. به گفته زن جوان، او برای همسرش حکم یک برده را داشت. زن پریشان دل می گوید: همه چیز زیر سر پدرم بود. او با تفکر غلط اش مرا داخل چاه انداخت. پدرم آدم خوشگذران و طماعی بود و از این طریق دوستان زیادی مثل خودش به وسیله خلاف جمع می کرد  و من هم پادوی آن ها بودم. خجالتی بودم و از نگاه های سنگین یکی از دوستان خلافکار پدرم وحشت داشتم و حتی فکر نمی کردم که روزی او همسر و شریک زندگی ام شود. مدتی به این منوال گذشت و آن چیزی که می ترسیدم سرم آمد. پدرم بر سر معامله پرسود مواد مرا قربانی و بدون رضایت من موافقت برای ازدواج را اعلام کرد آن هم در قبال تامین مواد روزانه اش از سوی داماد مسن که حتی چند سال از پدرم هم بزرگ تر بود. بعد از این ماجرا وقتی زندگی ام را تباه شده دیدم به مادرم التماس کردم که جلوی پدر افیونی ام را بگیرد و برای یک بار هم که شده تکلیف خودش و من را روشن کند اما او از ترس جانش عقب نشست و شاهد قربانی شدن من شد. اوایل زندگی مشترک مان آسوده روزها را سپری کردم اما به نوعی این آرامش قبل از توفان بود. بعد از مدتی همسر اول شوهرم روزگارم را سیاه کرد و چون جرئت اعتراض و حرف زدن با او را نداشت کینه و دق دلی اش را سر من خالی می کرد. وقتی برای  این ماجرا به شوهرم اعتراض می کردم با خشونت تمام مرا به باد کتک می گرفت و می گفت من در خانه عنوان کلفت را دارم و حق اظهار نظر ندارم. روز به روز لاغرتر و افسرده تر می شدم. وقتی همه درها به رویم بسته شد به ناچار از پدرم کمک خواستم. در کمال تعجب نه تنها پدرم از من حمایت نکرد بلکه برعکس حق را به همسرم داد چون او از قطع شدن جیره موادش از سوی شوهرم بیمناک بود. بعد از این ماجرا وقتی شوهرم از موضوع باخبر شد چنان مرا کتک زد که چند روز بی رمق گوشه خانه افتادم و حتی نای حرف زدن و راه رفتن را هم نداشتم. این ماجرای تلخ ادامه داشت و نه راه پس داشتم و نه راه پیش تا این که با کمک یکی از همسایگان خودم را از آن خانه جهنمی خلاص کردم و به دادگاه خانواده آمدم تا از دست شوهر بی رحم خودم شکایت کنم و بعد از آن با درخواست طلاق از او جدا شوم تا بعد از آن لااقل شب ها بدون ترس و دلهره چشمانم را ببندم.

 

صدیقی

یک سوم عمرش را پشت میله ها گذرانده است. از عبرت خبری نبود و به گفته خودش خوره طمع، باز او را به دام انداخت. یک بار با تاوان از دست دادن عمر و جوانی اش در زندان از بند رهایی یافت تا راه درست را در پیش بگیرد و از جاده سنگلاخ قانون گریزی به جاده هموار قانون برگردد اما باز هوس پولدار شدن کار دستش داد و طوق اسارت بر گردنش افتاد. همسر و فرزندانش هر کدام به دنبال بخت خود رفتند و او را پشت میله های زندان تنها گذاشتند تا شاید این بار با سپید شدن موهایش به خودش بیاید و باقی عمرش را به دور از خلاف و سیاهی سر کند.

زندگی ساده ای در روستا داشت و در واقع کشاورز زاده بود. هر چند به گفته خودش در تنگنا و سختی به سر می برد اما شب را با خیالی آسوده صبح می کرد. مرد خمیده می گوید: اکثر مواقع بعد از مدرسه سر زمین های  مردم کارگری می کردم تا این که در مقطع ابتدایی ترک تحصیل کردم و  به کار آزاد روی آوردم، البته جز این چاره ای نداشتم. مرد جوان با کارگری پس اندازی به دست می آورد و خانواده اش آستین بالا می زنند و دختر یکی از فامیل را برای او خواستگاری می کنند. بعد از آن هم با ازدواج، زندگی مشترک شان آغاز می شود. مرد خانواده بعد از چند سال زندگی در روستا به خاطر نبود شغل مجبور می شود به شهر نقل مکان و کاری برای خود دست و پا کند که این سرآغاز افتادن او در منجلابی بزرگ می شود.

 او تعریف می کند: مدتی در شهر بیکار بودم تا این که از طریق دوستانم که در کار ساختمانی مشغول بودند من هم مشغول به کار شدم. دوستانم بعد از اتمام کار روزانه  تفننی دود هوا می کردند و گاهی من هم با تعارف آن ها به جمع شان ملحق می شدم و چند دود روانه ریه هایم می کردم تا خستگی از تنم بیرون برود. مدتی به این منوال گذشت تا این که کار ساختمانی کم رنگ شد و برای مدتی بیکار شدم. از یک طرف به مواد آلوده شده بودم و از طرفی کرایه خانه به من فشار می آورد تا این که روزی در حین خرید چند نخ سیگار مسیر زندگی ام عوض شد و سر این ماجرا با یکی از قاچاقچیان مواد آشنا شدم. مرد قاچاقچی بعد از این ماجرا وقتی می بیند که مرد خسته و بیکار از دست بی پولی به تنگ آمده و آماده انجام هر کاری است فرصت را مناسب می بیند و پیشنهاد وسوسه انگیزی به او می دهد. مرد قاچاقچی در لفافه به او می فهماند که کار با او زندگی اش را از بن بست خارج خواهد کرد. مرد روستایی که از بیکاری و بی پولی سخت در عذاب است بدون فکر به عواقب خطرناک این کار دست همکاری به سوی او دراز می کند. او با نگاه معناداری تعریف می کند: چند بار با دوست قاچاقچی ام مواد جا به جا کردم و در این مدت با چند فرد غریبه دیگر که در این زمینه فعالیت داشتند آشنا شدم. 

کم کم به نوعی با کار آشنا شدم و از طرفی طمع ام زیاد شد و تصمیم گرفتم با سه خلافکار جدید کار کنم تا شاید چیزهای جدیدی هم از آن ها یاد بگیرم. چند بار با همکاری یکدیگر از طریق یکی از شهرهای مرزی کشور به آن طرف مرز مواد قاچاق کردیم و پول خوبی هم گیرمان آمد. این ماجرا مدتی ادامه پیدا می کند تا این که روزی مرد طمع کار با جاسازی مقدار زیادی مواد صنعتی در داخل یک ساک این بار مسئولیت حمل و رساندن آن به دست خریدار را بر عهده سه دوست قاچاقچی جدیدش می گذارد. 

بعد از آن سه قاچاقچی سوار بر اتوبوس می شوند و به سوی مقصد که یک شهر مرزی است راه می افتند و او هم تنها به خانه بازمی گردد. مرد زندانی با افسوس تمام می گوید: صبح روز بعد وقتی خواب بودم  ناگهان دیدم پلیس بالای سرم ایستاده است و بعد از آن متوجه شدم سه دوست قاچاقچی ام قبل از رسیدن به مقصد در یک ایست و بازرسی دستگیر شده اند. به دلیل همدستی و قاچاق مواد از نوع صنعتی ابتدا به اعدام محکوم شدم اما بعد از گذشت 5 سال حکم ام به حبس ابد تقلیل یافت. حتی در این مدت خانواده ام به خاطر قانون گریزی های مداوم من سراغی از من نگرفتند و زندگی مستقلی را برای خودشان در پیش گرفتند. مرد خطاکار بعد از تحمل  15 سال حبس با رأفت اسلامی از زندان آزاد می شود. او بعد از آزادی از زندان جایی به جز خانه پدرش ندارد برای همین مدتی کنار پدرش روزگار می گذراند تا تصمیم مناسبی برای زندگی از هم پاشیده اش بگیرد.

 در این مدت هر چقدر مرد بزهکار برای دیدن خانواده اش اصرار می کند اما  خانواده او حاضر نمی شوند با او زندگی کنند و حتی او را ببینند و به اجبار دوباره مرد زندانی مجبور می شود به شهر برگردد تا کاری برای خود دست و پا کند.

 او با چشمانی بارانی می گوید: زمانی که خانواده ام حاضر نشدند مرا در جمع خودشان بپذیرند به شهر برگشتم تا با پیدا کردن یک کار چرخ زندگی ام را بچرخانم اما بی فایده بود. در واقع نتوانستم کار مورد دلخواهم را که هم آسان و هم پول خوبی در آن باشد پیدا کنم و دوباره شیطان در جلدم فرو رفت و کار قاچاق مواد را از سر گرفتم. 

دوباره وارد بازی دو سر باخت قاچاق مواد شدم. هنوز چند سال از آزادی ام از زندان نگذشته بود که دوباره روزی با مقداری مواد صنعتی دستگیر و روانه زندان شدم.  این بار به 12 سال حبس محکوم شدم. این دفعه با خود عهد بستم که به خاطر فرزندانم بعد از آزادی از زندان در راه درست قدم بردارم چرا که با بیراهه رفتن جز تباهی و گمراهی چیزی قسمت ام نشد.

 

شیری- نخستین پرواز از فرودگاه بجنورد به نجف اشرف که قرار بود روز گذشته صورت بگیرد، انجام نشد. آن گونه که شنیده شده است مجوز این پرواز برای روز دوشنبه صادر نشد اما گفته می شود احتمالاً تا پایان هفته پرواز یاد شده انجام خواهد شد. «شجاعی» استاندار خراسان شمالی روز جمعه گفته بود نخستین پرواز از فرودگاه بجنورد به نجف اشرف، از دوشنبه این هفته انجام می شود. 

در همین خصوص، مدیر روابط عمومی فرودگاه بجنورد به خبرنگار ما گفت: نامه ای برای انجام پرواز بجنورد- نجف به فرودگاه ابلاغ نشد. «ساکنی» اضافه کرد: در حالی که زیرساخت ها برای انجام پرواز بجنورد- نجف آماده است هنوز نامه ای مبنی بر این که چه روز و چه ساعتی پرواز برقرار شود از طرف ایرلاین به فرودگاه بجنورد ابلاغ نشده است.