اعتدال بهاری  اول فروردین ۱۴۰۳

اعتدال بهاری در نیمکره شمالی به لحظه‌ای گفته می‌شود که خورشید از دید ناظر زمینی از صفحه استوای سماوی می‌گذرد و سپس حرکت خود را به سمت شمال آسمان در پیش می‌گیرد. این پدیده که ناشی از انحراف محوری زمین و گردش آن به دور خورشید است، فرصتی را برای رویت شفق‌های قطبی در نواحی اطراف قطب فراهم می‌کند. از آن جایی که پیش‌بینی می‌شود چرخه خورشیدی در سال ۲۰۲۴ به اوج خود برسد، شفق‌ها نیز می‌توانند نمایش شورانگیزتری داشته باشند.

 

 خورشید گرفتگی کامل  ۲۰ فروردین ۱۴۰۳

یک حورشیدگرفتگی(کسوف) کامل تا چند ماه دیگر در آمریکای شمالی رخ خواهد داد. این خورشید گرفتگی که ۴ دقیقه و ۲۸ ثانیه طول خواهد کشید در مناطق شمالی مکزیک، ۱۵ ایالت آمریکا و ۵ استان کانادا قابل رویت خواهد بود.

 

 

 

 

 

 

 

 

 دنباله دار پونز – بروکس؛ ۲ اردیبهشت ۱۴۰۳

در ماه های پیش رو فرصت خوبی برای دیدن دنباله‌دار‌ها وجود دارد. دنباله دار آتشفشانی «پونز - بروکس» که هر ۷۱ سال یک بار به دور خورشید می‌گردد، در حدفاصل ماه‌های مارس تا آوریل ۲۰۲۴ با دوربین دوچشمی در آسمان شب قابل رویت می‌شود و در ۲ اردیبهشت ۱۴۰۳ اما به روشن‌ترین حالت خود می‌رسد که بهترین زمان برای دیدن آن است.

 

  بارش شهابی اتا دلوی   17 اردیبهشت ۱۴۰۳

عامل یکی از دو بارش شهابی سال ۲۰۲۴، ذرات غبار و بقایای سنگی به‌جا مانده از دنباله‌دار هالی در منظومه شمسی است. بارش شهابی «اتا دلوی» در شب‌های بدون ماه اتفاق می‌افتد و تاریکی آسمان، دیدن ۱۰ تا ۲۰ شهاب را در هر ساعت، تضمین می‌کند.

 

  بارش شهابی برساوشی  ۲۲ و ۲۳ مرداد ۱۴۰۳

وجود شهاب‌های درخشانی که معمولاً با چشم غیر مسلح هم قابل رویت هستند، بارش شهابی برساوشی را به یکی از معروف‌ترین شهاب‌باران‌های سال تبدیل کرده است. این‌بار هم آسمان شب، تاریکی مناسبی برای دیدن این پدیده خواهد داشت و اگر شانس و مهارت کافی داشته باشید، می‌توانید جلوه‌ای کم‌نظیر از کهکشان راه شیری را ببینید.

 

  مقابله زحل  ۱۸ شهریور ۱۴۰۳

در اواخر تابستان آینده، زحل در نورانی‌ترین حالت خود خواهد بود چرا که بین زمین و خورشید قرار می‌گیرد؛ پدیده‌ای که به‌اصطلاح مقابله یا رویارویی (Opposition) نامیده می‌شود.

این بهترین فرصت برای دیدن سیاره زیبای منظومه شمسی است؛ البته برای دیدن حلقه‌های آن، دست‌کم باید یک تلسکوپ کوچک داشته باشید.

 

 دنباله دار سوچینشان - اطلس  ۲۲ مهر ۱۴۰۳

این یکی از دنباله‌دارهای تازه کشف شده است و یک سال بیشتر از اولین رصد آن نمی‌گذرد. انتظار می‌رود در بامداد ۲۲ مهر ۱۴۰۳، این دنباله‌دار در نورانی‌ترین حالت خود باشد و بهترین فرصت برای تماشای آن!

 

  ابرماه شکارچی   ۲۶ مهر ۱۴۰۳

ابرماه شکارچی که در ۲۶ مهر ۱۴۰۳ به‌وقوع می‌پیوندد، یکی از سه سوپرمون سال ۲۰۲۴ و بزرگ‌ترین آن‌هاست. ماهِ کامل در این تاریخ به نزدیک‌ترین فاصله از زمین می‌رسد و با روشنایی خود، زینت‌بخش آسمان شب خواهد شد. در نواحی ساحلی، تاثیر آن روی جزر و مد هم محسوس خواهد بود.

 

  مقابله مشتری؛ ۱۷ آذر ۱۴۰۳

در این تاریخ، سیاره غول‌پیکر منظومه شمسی، پرنورتر از همیشه در آسمان شب خواهد درخشید. دارندگان تلسکوپ، می‌توانند از این فرصت برای دیدن چهار قمر و لکه سرخ بزرگ مشتری (یک توفان چرخان عظیم در سطح سیاره) استفاده کنند.

مریخ‌نورد کنجکاوی نماد اخترناوگان را در سیاره سرخ مشاهده کرده است. به گزارش ایسنا، این مریخ نورد در دوازدهمین سال فعالیت خود همچنان قوی به مسیرش ادامه می‌دهد. به نقل از اسپیس، ماموریت طولانی مدت مریخ‌نورد کنجکاوی ناسا شمایلی آشنا را برای طرفداران مجموعه علمی - تخیلی «پیشتازان فضا» مشاهده کرده و آن نماد دلتا شکلی است که افسران ستاره‌ای معمولاً روی یونیفرم خود می‌پوشند. متأسفانه بسیار غیرمنطقی خواهد بود که بگوییم یک مهمانی فرود اخترناوگان در نزدیکی زمین‌های اطراف مریخ‌نورد کنجکاوی برگزار شده است زیرا این تصویر در حقیقت تصویر یک صخره مریخی است که شبیه نماد «پیشتازان فضا» به نظر می‌رسد. تصویری در ابتدا در سایت تصاویر خام مریخ‌نورد کنجکاوی توسط آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا(JPL) قرار گرفت. این عکس با دوربین ناوبری سمت چپ مریخ‌نورد در روز مریخی ۴۰۶۲ از ماموریت در روز ۹ ژانویه گرفته شده است. اسکات اتکینسون، ستاره شناس آماتور، این نماد را دید و در مورد آن در ایکس(توییتر سابق) شوخی کرد. اتکینسون در روز ۱۰ ژانویه پستی گذاشت. مریخ‌نورد کنجکاوی در روز پنج اوت سال ۲۰۱۲ روی مریخ فرود آمد و همچنان به جست و جوی طولانی مدت خود برای یافتن شرایط حیات در سیاره سرخ ادامه می‌دهد. بخشی از این ماموریت طولانی، بالا رفتن از کوهی به نام کوه شارپ(Aeolis Mons) و نگاه کردن به لایه‌های آن برای بررسی چگونگی جریان آب در گذشته باستانی مریخ است. مقامات آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا در ماه سپتامبر سال ۲۰۲۳ نوشتند: لایه‌های مختلف کوه شارپ دوره‌های مختلف تاریخ مریخ را نشان می‌دهد. با صعود کنجکاوی، دانشمندان در مورد چگونگی تغییر چشم‌انداز آن در طول زمان اطلاعات بیشتری کسب می‌کنند. این مریخ‌نورد اکنون در منطقه‌ای مملو از سولفات است که ممکن است بالاترین لایه از نظر ارتفاع باشد که از آن بازدید خواهد کرد. موفقیت کنجکاوی در دهانه گیل به ناسا این امکان را داد تا در سال ۲۰۲۰ یک ماموریت ارسال مریخ‌نورد دیگر به نام «استقامت»(Perseverance) را به دهانه جیزرو (Jezero) به سیاره سرخ بفرستد. استقامت در جست و جوی نشانه‌هایی از حیات سیاره سرخ باستانی است. ناسا همچنین در حال برنامه‌ریزی یک ماموریت بازگشت نمونه از مریخ است که باید سنگ‌های ذخیره شده‌ای را که استقامت کنار گذاشته است به زمین بازگرداند اما مسائل مالی و فناوری احتمالاً تاریخ بازگشت آن را تا سال ۲۰۳۱ به تعویق می‌اندازد.

 

دانشمندان در تحقیقات خود در مورد تشکیل سنگ‌های ماه اطلاعات و یافته های جدیدی به دست آوردند. به گزارش فارس، تحقیقات جدید دانشمندان لزوم فرایند حیاتی را در ایجاد یک نوع سنگ منحصر به فرد در ماه نشان داد. مطالعه دانشمندان که منتشر شد، گامی کلیدی در پیدایش این ماگماهای متمایز را نشان می‌دهد. آزمایش‌ها در آزمایشگاه و با دمای بالا با استفاده از سنگ‌های مذاب و تحلیل‌های ایزوتوپی پیچیده نمونه‌های قمری، یک واکنش حیاتی را شناسایی کرد که ترکیب آن ها را کنترل می‌کند. این واکنش در اعماق ماه حدود 3.5 میلیارد سال پیش رخ داد که شامل تبادل عنصر آهن در ماگما با عنصر منیزیم در سنگ‌های اطراف می‌شد و خواص شیمیایی و فیزیکی ذوب شدن را تغییر داد. «تیم الیوت»، پروفسور علوم زمین در دانشگاه بریستول گفت: منشاء سنگ های آتشفشانی قمری جذاب است که شامل یک توده کریستالی ناپایدار است که از سرد شدن اقیانوس ماگمای اولیه ایجاد شد. غلظت بالای عنصر تیتانیوم در بخش‌هایی از سطح ماه شناخته شده است. نقشه‌برداری‌های جدیدتر توسط ماهواره‌ها نشان می‌دهد که این ماگماها که به «high-Ti basalts» معروف هستند، در سطح ماه گسترده هستند. تا به حال، مدل‌ها قادر به بازسازی ترکیبات ماگمایی منطبق با ویژگی‌های شیمیایی و فیزیکی ضروری این ماگماها نبوده‌اند، به‌ویژه توضیح دادن چگالی کم آن‌ها که به آن ها اجازه فوران حدود 3.5 میلیارد سال پیش را می‌داد، دشوار است. تیم بین‌المللی از دانشمندان با مسئولیت دانشگاه‌های بریستول در بریتانیا و مونستر در آلمان موفق شدند رفتار بازالت‌های تیتانیم را در فرایند آزمایشگاهی تقلید کنند. اندازه‌گیری‌های بازالت‌های تیتانیوم ترکیب ایزوتوپی متمایزی را نشان داد که ردپایی از واکنش‌های بازتولید شده توسط آزمایش‌ها را فراهم می‌کند. نتایج به وضوح نشان می دهند که واکنش مذاب - جامد در درک تشکیل این ماگماهای منحصر به فرد ضروری است.

 

ماموریت «پلاتو»، صد‌ها هزار ستاره شبیه خورشید را رصد می‌کند تا دانشمندان را برای به دست آوردن درک بهتری در مورد آن‌ها یاری دهد. ما معمولاً دوست داریم فکر کنیم که خورشید یک ستاره زرد رنگ معمولی است و فقط یکی از میلیارد‌ها ستاره از نوع خورشید به شمار می‌رود که در کهکشان راه شیری وجود دارد، اما تنها در چند دهه اخیر، ستاره‌شناسان توانسته‌اند اخترلرزه‌شناسی را روی ستاره‌هایی انجام دهند که بسیار شبیه به ستاره‌های ما هستند. اخترلرزه‌شناسی که مطالعه نوسانات لرزه‌ای یک ستاره است، یک کلید ضروری برای درک خورشید و میلیارد‌ها منظومه شمسی دیگر در کهکشان به شمار می‌رود. به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از فوربس، در اواخر این دهه، ماموریت «آژانس فضایی اروپا»(ESA) موسوم به «پلاتو»، صد‌ها هزار ستاره بسیار شبیه ستاره ما را رصد خواهد کرد. پلاتو که ماموریت «گذر سیاره‌ها و نوسان‌های ستاره‌ها» نیز نامیده می‌شود، وظیفه یافتن آنالوگ زمین را برعهده دارد، اما اندازه‌گیری درخشندگی ستاره‌ها در طول زمان به نظریه‌پردازان کمک می‌کند تا ستاره‌هایی را که سیاره‌هایی مانند سیاره ما را در خود جای داده‌اند، درک کنند. در جریان بازدید اخیر از «رصدخانه اخترفیزیک کاتانیا» در ایتالیا، «بروس دورمینی» خبرنگار فوربس با دو پژوهشگر صحبت کرد که مشتاقانه منتظر داده‌های مورد انتظار پلاتو هستند. دورمینی از هر دو آن‌ها پرسید که چرا درک کردن فیزیک ستاره‌ای در ستاره‌های نوع خورشیدی مهم است. «انریکو کورسارو» دانشمند رصدخانه اخترفیزیک کاتانیا و یکی از اعضای گروه علمی پلاتو گفت: ستاره‌ها آجر‌های اصلی کهکشان ما هستند. اگر می‌خواهیم درک بهتری از کهکشان خود داشته باشیم، ابتدا باید ستاره‌هایی را بشناسیم که شبیه به خورشید هستند و اگر می‌خواهیم درک بهتری را از منحصربه‌فرد بودن یا نبودن منظومه شمسی داشته باشیم، ابتدا باید کل منظومه سیاره‌ای را درک کنیم. «سیلوین برتون» پژوهشگر رصدخانه اخترفیزیک کاتانیا و یکی از اعضای گروه علمی پلاتو گفت: پلاتو درک ما را در مورد فرآیند‌های دینامیکی داخلی در ستاره‌های نوع خورشیدی به میزان قابل توجهی بهبود می‌بخشد. پلاتو، جرم، شعاع و سن ستارگان نوع خورشیدی، به ویژه سیاره‌های میزبان را با دقت زیادی مشخص می‌کند. آژانس فضایی اروپا گفت که پلاتو بزرگ‌ترین دوربین دیجیتال ترکیبی را در خود جای خواهد داد که تاکنون در فضا پرواز کرده است. این آژانس خاطرنشان کرد که پلاتو نور را از ۲۶ تلسکوپ کوچک دریافت می‌کند که همگی روی یک پلتفرم ماهواره‌ای نصب شده‌اند.

دومین جشنواره ملی ترویج نجوم ادیب برگزار می شود. «مهری نقوی»، مدیر مرکز نجوم ادیب  در خصوص دومین جشنواره ملی ترویج نجوم ادیب اظهارکرد: این جشنواره به‌صورت دو سالانه برگزار می‌شود که نخستین دوره آن سال ۱۴۰۰ برگزار شد و امسال شاهد برگزاری دومین دوره آن خواهیم بود. به گزارش ایمنا، وی افزود: محورهای این جشنواره، مقاله علمی و عکاسی نجومی است و با هدف ترویج علم نجوم و رشد تفکر علمی در بین اقشار مختلف مردم به ویژه نوجوانان و جوانان در سطح کشور برگزار می‌شود. مدیر مرکز نجوم ادیب گفت: بخش مقاله‌های علمی در هفت محور و بخش عکاسی نجومی در سه محور موضوعی در دو زمینه عکس و تایم‌لپس برگزار خواهد شد. «نقوی» بیان کرد: محورهای مقاله‌های علمی شامل نجوم رصدی و ابزار نجومی، عکاسی و آلودگی نوری منظومه شمسی و سیارات فراخورشیدی، علوم و فناوری فضایی، اختر فیزیک و کیهان شناسی، تاریخ نجوم و سایر علوم است. وی اضافه کرد: محورهای رقابت در بخش عکاسی نجومی نیز شامل آسمان شب (کهکشان، صورت‌های فلکی و غیره)، عمق آسمان (اجرام اعماق آسمان)، منظومه شمسی (خورشید، ماه، سیارات و غیره) است. وی ادامه داد: در این جشنواره، سه برنامه جانبی دیگر تحت عناوین رویداد هنر و آسمان، جایزه بزرگ کیاست پور و کارگاه‌های مقاله نویسی و عکاسی نجومی برگزار می‌شود. مدیر مرکز نجوم ادیب با بیان این که مهلت ارسال آثار تا ۲۰ فروردین ۱۴۰۳ است، گفت: اختتامیه این رویداد، اردیبهشت ۱۴۰۳ برگزار خواهد شد.نقوی خاطرنشان کرد: شرکت کنندگان می‌توانند آثار خود را به سایت

www.nojoum.esfahanfarhang.ir ارسال کنند.

 

دانشمندان برای مبارزه با معضل زباله‌های فضایی راه حل جدیدی را ارائه کردند. به گزارش فارس، دانشگاه «ام آی تی» ابزاری با نام «موکات» را برای مدل سازی محیط فضایی آینده و مقابله با چالش رو به رشد زباله های فضایی طراحی کردند. آزمایشگاه اختر دینامیک و رباتیک فضایی «ام آی تی» در اقدامی برای رسیدگی به تراکم فزاینده در مدار پایین زمین و نگرانی فزاینده در مورد زباله‌های فضایی، ابزار ارزیابی ظرفیت مداری را برای عموم منتشر کرد. «موکات» این امکان را می دهد تا کاربران، محیط فضایی آینده را مدل کنند و بینش‌های مهمی را در مورد رشد زباله های فضایی و مکانیسم های پیشگیری از زباله ها ارائه می دهد. با افزایش استقرار ماهواره ها، خطر برخورد و تکثیر زباله های فضایی به موضوعی حیاتی تبدیل می شود.

 «موکات» قصد دارد تحولی در مطالعه محیط فضایی ایجاد کند. این ابزار به کاربران این امکان را می دهد که پارامترهای مختلف مانند ویژگی‌های مداری، سناریوهای تکه تکه شدن و احتمالات برخورد را مدل‌سازی کنند. مدار زمین مکانی به طور فزاینده ای شلوغ و خطرناک شده است؛ به عنوان مثال، بیش از 30 هزار قطعه زباله مداری هم اکنون توسط شبکه های نظارت فضایی جهانی ردیابی می شود. اما بسیاری از موارد وجود دارند که کوچکتر از آن هستند که قابل توجه باشند. آژانس فضایی اروپا تخمین می زند که هم اکنون حدود یک میلیون جرم بین یک تا 10 سانتیمتر در اطراف سیاره ما می چرخند و تعداد تقریبی قطعات بین یک میلی متر و 0.4 اینچ واقعاً خیره کننده است (130 میلیون یا بیشتر).

 

منظومه شمسی پس از گذشت ۲۵۰ میلیون سال زمینی، هجدهمین سال کهکشانی خود را پشت سر گذاشته است. کهکشان ما کهکشان راه شیری است. خورشید در یکی از بازو‌های مارپیچی آن، یعنی در بازوی شکارچی - قو قرار دارد که به دور مرکز کهکشان می‌چرخد و در حدود ۲۵۰ میلیون سال یک چرخش را کامل می‌کند و چرخش کامل یک سال کهکشانی در نظر گرفته می‌شود، بنابراین سال کهکشانی قبلی اکنون به پایان رسیده است و سال جدیدی آغاز می‌شود زیرا خورشید، همراه با زمین و سایر سیارات، بار دیگر خود را در همان نقطه‌ای یافته است که در آغاز سال گذشته کهکشهانی یعنی ۲۵۰ میلیون سال زمینی پیش بوده است؛ یعنی منظومه شمسی یک چرخه کامل را به دور مرکز کهکشان راه شیری طی کرده است. البته هیچ کس نمی‌تواند تاریخ، روز، سال یا قرن دقیقی را بگوید که چرخه منظومه شمسی به دور مرکز کهکشان کامل شده یا خواهد شد. ما فقط می‌دانیم که این رویداد در شرف وقوع است و احتمالاً ۱۴ ژانویه باشد. بنابراین، زمینی‌ها می‌توانند به مناسبت سال نو کهکشانی به یکدیگر تبریک بگویند! بر این اساس، اگر تاریخ زمین را بر اساس سال‌های کهکشانی بسنجید، به این معنی است که آن ۱۸ سال کهکشانی را سپری کرده است، یعنی مدتی که از زمان شکل گیری آن گذشته است. به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان، به افتخار این رویداد مهم، جسی کریستینسن، محقق ناسا، یک ویدیوی انیمیشنی را منتشر کرد که در آن مسیر بین ستاره‌ای ما را ترسیم کرده و آثار تاریخی را که زمین از آن عبور کرده، نمایش داده است. دایناسور‌ها به یکی از این آثار تبدیل شدند و انواع مختلفی از آن‌ها در زمان‌های مختلف روی زمین زندگی می‌کردند. دایناسور‌ها در آغاز سال گذشته کهکشانی ظاهر شدند و در ماه‌های می، ژوئن و جولای که خورشید و زمین در آن سوی کهکشان راه شیری قرار داشتند، به اوج خود رسیدند. تا ماه اکتبر، دایناسور‌ها هیچ نگرانی از انقراض نداشتند تا این که یک سیارک غول پیکر وارد خلیج مکزیک شد و ۶۶ میلیون سال پیش سقوط کرد و دایناسور‌ها را کُشت و راه را برای پستانداران باز کرد. سپس انسان‌ها تا پایان دسامبر چند برابر شدند. چه کسانی تا پایان سال کهکشانی آینده در سیاره ما باقی خواهند ماند؟! آیا کسی انیمیشن جدیدی خواهد ساخت و نشان خواهد داد که در ۲۵۰ میلیون سال گذشته چه اتفاقی افتاده است؟!

دانشمندان با در نظر گرفتن مشاهدات تلسکوپ فضایی «جیمز وب»، موفق به کشف امکان حیات و آب فراوان در سیاره LHS 1140b شدند. به گزارش تسنیم، طبق مطالعات جدید از سوی دانشمندان، یکی از سیارات فراخورشیدی با نام LHS 1140b، به احتمال زیاد مقادیر قابل توجهی آب و پتانسیل حمایت از حیات را دارد. این سیاره که به دور یک ستاره کوتوله قرمز کوچک (یک پنجم اندازه خورشید) واقع در صورت فلکی سیتوس می‌چرخد، در سال ۲۰۱۷ کشف و از آن زمان با تلسکوپ‌های زیادی مورد رصد قرار گرفته شده است. مشاهدات اولیه از سطح این سیاره توسط تلسکوپ‌های فضایی در سال ۲۰۱۷ صورت گرفت و محققان دریافتند که سیاره LHS 1140b سیاره‌ای سنگی است که حدود 1.7 برابر پهن‌تر از کره زمین خود را نشان می‌دهد. جرم وزنی این سیاره 6.6 برابر کره زمین و جنس آن سنگی و احتمالاً با هسته آهنی متراکم است. در مطالعات جدید پس از کشف این سیاره شواهدی به‌دست آمده است که نشان می‌دهد این سیاره به‌اندازه کافی چگال نیست و به احتمال زیاد حاوی منابع آب به‌مراتب بیشتری نسبت به زمین یا غنی از اتمسفر گسترده‌ای پر از عناصر سبک مانند هیدروژن و هلیوم است. محققان هنوز به قطعیت نتوانسته‌اند سطح این سیاره را به‌طور دقیق شناسایی کنند اما یقین دارند این سیاره عناصر لازم برای ایجاد حیات را دارد و همچنین امیدوارند تا تلسکوپ فضایی جیمز وب در مأموریت‌های آتی بتواند اطلاعات بیشتری از پوشش سطح سیاره LHS 1140b و گونه‌های طبیعی موجود در آن را کسب کند. از زمان کشف اولین سیاره فراخورشیدی در سال ۱۹۹۲، ستاره‌شناسان وجود ۵۵۰۰ جهان مختلف را تایید کرده‌اند. از میان سیارات فراخورشیدی شناخته شده، تنها تعداد انگشت‌شماری به‌طور بالقوه قابل سکونت هستند. برای سال‌های متمادی امیدوارکننده‌‌ترین هدف برای جست و جوی حیات فراخورشیدی، اکوسیستم اطراف یک ستاره کوچک قرمز به نام Trappist-1 بوده است. این ستاره در فاصله نزدیک‌تری به زمین نسبت به LHS 1140b قرار دارد و میزبان مجموعه‌ای شگفت‌انگیز از ۷ سیاره فراخورشیدی شناخته شده به اندازه زمین است. طبق مشاهدات اخیر تلسکوپ فضایی جیمز وب، به‌احتمال زیاد این سیارات بدون جو و عاری از آب هستند و امید بشر در مورد سکونت در این سیاره‌ها به ناامیدی تبدیل شده است. اما سیاره LHS 1140b این فرصت را دارد تا دوباره امید حیات میان ستاره‌ای را در قلب بشر روشن کند. بررسی‌های انجام شده روی این سیاره نشان می‌دهند LHS 1140b حدود 20 درصد اندازه و جرم خورشید ما انرژی کافی برای ایجاد شرایط قابل سکونت تولید می‌کند، اما سطح این سیاره از زمین سردتر است. طبق نظریه دانشمندان سیاره LHS 1140b بعد از Trappist-1 جالب‌ترین سیستم سیاره فراخورشیدی بعدی از نظر قابلیت سکونت است و با بررسی سطح دقیق این سیاره توسط تلسکوپ جیمز وب قطع به یقین وجود جو هیدروژن و هلیوم یا جو آبی آن در آینده نزدیک مشخص خواهد شد. دانشمندان خاطرنشان کردند که اگر بتوان در آینده نزدیک تایید کرد که این سیاره دنیایی آبی است، می‌توان مدل‌سازی آب و هوای آن را انجام داد تا متوجه شوند آیا آب به‌صورت مایع روی سطح سیاره وجود دارد یا خیر و این اولین کشف غیر مستقیم آب مایع در یک سیاره فراخورشیدی خواهد بود.