گفت و گو با «عباس جمشیدی فر» بازیگر سریال «آخر خط»
تعداد بازدید : 115
نقش های جدی را به شدت دوست دارم
مریم ضیغمی- او هم مانند برخی همکارانش از دوران کودکی به حرفه بازیگری علاقه مند بوده و البته از نوازندگان سنتور است. «عباس جمشیدی فر» کلاس های بازیگری را گذرانده است و فعالیت هنری خود را در اواخر دهه 70 با نگارش متن و بازی در تئاتر آغاز و بعد با بازی در سریال «روزگار خوش حبیب آقا» فعالیت حرفه ای خود را در تلویزیون شروع کرد. اغلب بینندگان این هنرمند را به واسطه بازی در آثار نمایشی طنز و کمدی میشناسند. او اکنون با سریال شبانه شبکه سوم سیما، «آخر خط» در نقش «فرامرز» مهمان خانه هاست و بازتاب خوب بازی او در این سریال سبب شد گفت و گویی با وی داشته باشیم که در ادامه می خوانید.
شما و علی صبوری بازیگران مکمل خوبی هستید و در «آخر خط» بیش از گذشته دیده شدید. انتخاب تان برای نقش فرامرز چگونه اتفاق افتاد؟
سالیان درازی است که علی مسعودی را می شناسم و به من لطف دارد. از روزی که متن را می نوشت برای انتخاب بازیگران با هم صحبت کردیم و نظراتی هم دادم. البته قرار نبود من در سریال بازی کنم. بعد از جدی شدن کار من سر کار دیگری بودم که علی مسعودی با مشورت دوستان به این نتیجه رسید، من هم بازی کنم.
برای مراقبت از خود در انتخاب نقش های تان به این خاطر که به ورطه تکرار نیفتید چه کار می کنید؟
اصولاً در کمدی اجتماعی بحث تکرار معنا ندارد بلکه بحث موقعیت است و اگر بگوییم تکرار یک نقش داریم اشتباه می کنیم. ما باید این را جا بیندازیم که در یک کمدی اجتماعی تمام کاراکترها شخصیت هستند و در اجتماع وجود دارند و بحث تکرار اندکی اشتباه است چون هر چهره و فیزیکی منحصر به خود شخص است و به عنوان بازیگر نمی توان چهره را تغییر داد پس موقعیت ها هستند که تکرار می شوند نه کاراکترها. در بعضی از آثار که رویکرد فانتزی دارند شاید تا جایی در یک فضای واقعی حرف اجتماعی بزنند، آن جا بیشتر کاراکترها به تیپ نزدیک می شوند و بازیگران تیپیکال بازی می کنند به طور مثال با گریم، نوع پوشش، لباس و سن و سال یک کاراکتر اتفاق می افتد و در آثار دیگر کاراکتر تکرار نمی شود. من در سریال «بچه مهندس» نقش مردی را بازی کردم که سن و سالی از او گذشته بود و شکل و شمایل خاصی داشت و به کاراکترم در سریال «آخر خط» نزدیک نیست.
البته برخی بازیگران در فیلم و سریال های کمدی در نقش های خود در ورطه تکرار افتادند و نویسندگان نقش را برای آن ها می نوشتند اما بازیگرانی همچون «جواد عزتی» و «مرجانه گلچین» از این تکرار خارج شدند و نقش های جدی را هم به درستی ایفا کردند.
دقیقاً ساختار شکنی و در نقش جدی بازی کردند اما در کمدی بعید می دانم این دو کاراکتر تکراری داشته باشند، مثلاً جواد عزتی در نقش «بابا اتی» در «قهوه تلخ» کاملاً کمدی بود یا در «در مدت المعلوم» و «پارادایس» یا حتی «هزارپا» نمی توان او را مقایسه کرد.
به طور حتم شما به عنوان یک بازیگر وقتی نقش فرامرز «آخر خط» به شما پیشنهاد می شود شناسنامه ای برای نقش طراحی می کنید؟
نویسنده شناسنامه تقریباً 70 درصدی برای شخصیت درست می کند چون او خالق شخصیت هاست. اگر می گویم 70 درصد دلیل اش این است که در جای جای فیلم نامه ای که می نویسد داستان و کاراکتری را خلق کرده است و حالا کار بازیگر این است که آن شخصیت را به صورت صد درصدی برای نویسنده و کارگردان اجرا کند، پس شناسنامه را از متن می گیرد و به برخی جزئیات می پردازد که نگاه کاراکتر به جامعه و مشکلات او چیست؟ آدمی که لیسانس الکترونیک دارد چرا به شغلی رو می آورد که در حیطه کاری اش نیست؟ این یک معضل کاملاً اجتماعی برای همه ماست و خیلی ها هستند که تخصص هایی را در دانشکده یاد می گیرند و اصلاً به آن علاقه ای ندارند و بعد از دانش آموختگی به دنبال علایق خود می روند. کلیت کار ما در سریال این است که چرا کاراکترها لیسانس مدیریت و الکترونیک دارند و برای کار خودشان هیچ نظری ندارند و موفق نیستند و به احتمال زیاد رشته دانشگاهی شان را دوست نداشتند. مثلاً در ورودی های ما در دانشگاه از بین 40، 50 نفر تنها 3، 4 نفر کار می کنند و بقیه شان اصلاً به دنبال کار نمایش نرفتند و مشاغل دیگری را انتخاب کردند چون شاید از اول هیچ علاقه ای نداشتند یا علاقه شان سطحی و هدف شان چیز دیگری بوده است.
«علی صبوری» را به عنوان زوج هنری و نقش مقابل تان در سریال «آخر خط» چگونه ارزیابی کردید؟
علی صبوری شاید از دید تماشاگر عام که شناختی از او در فضای عمومی تلویزیون ندارد کم تجربه باشد اما به نظر من او در فضای مجازی کلیپ های خیلی زیادی ساخته و از سطحی ترین کلیپ ها کارش را آغاز کرده و اکنون خیلی حرفه ای فعالیت می کند. او کاربلد است. خدا را شکر فضای مجازی فرصتی را برای مردم به وجود آورده که خیلی ها خودشان متوجه می شوند خلاق هستند و استعداد دارند یا خیر؟ علی صبوری در این سال ها تلاش کرده، درس خوانده و آموزش دیده و اکنون توانسته موفقیت به دست آورد. معتقدم علی صبوری هنرمند با تجربه ای است و کمدی را خیلی خوب می شناسد و به شدت بازیگری خوب، همفکر و هم سوست و خیلی به بازیگر مقابل خود کمک می کند.
سریال «آخر خط» کمدی اجتماعی است و به معضلات جوانان همچون بیکاری و مسائل روز مانند فضای مجازی می پردازد. بازتاب ها را تاکنون چگونه دیده اید؟
مردم همیشه به من لطف و خدا را شکر که سریال را دوست دارند، وقتی در خیابان با آن ها برخورد می کنم یا در فضای مجازی می چرخم خوشبختانه بازتاب های خوبی می بینم. هر کاری برای خود انتقاداتی دارد که همه را به دیده منت می پذیرم. جا دارد از عوامل تولید سریال که صمیمانه کار را با تمام مشکلاتی که داشت به سرانجام رساندند تشکر کنم به خصوص تهیه کننده سریال آقای «میرخان» که از ابتدای کار با مشکلاتی رو به رو شد و خیلی برای کار زحمت کشید. همچنین اگر کمک آقای «مهران مهام» عزیز نبود کار به سرانجام نمی رسید و از او هم تشکر می کنم.
بازی در کارهای کمدی و طنز علاقه شخصی تان است یا پیشنهادها شما را به این سمت سوق داده است؟
پیشنهادهایم بیشتر در این گونه است، البته نمی گویم کمدی را دوست ندارم ولی بازی در کارهای جدی را به شدت دوست دارم و یکی، 2 کار هم انجام دادم و نمی دانم چقدر موفق بودم. اکنون بیشتر دوست دارم مسیرم به سمت کارهای جدی باشد.
حرف پایانی تان برای این گفت و گو.
در پایان از تلاش صمیمانه همه عوامل «آخر خط» به خصوص مجید میرخان و مهران مهام و دوست عزیز و هنرمندم علی مسعودی یا همان علی مشهدی معروف خودمان تشکر می کنم که واقعاً با تمام بضاعتی که داشتند تلاش کردند و خدا را شکر سریال به کمک این دوستان دیده شد.