نسیم شیرازیn.shirazi@khorasannews.com
این بار تقویم به نام ورزش ورق خورد و به روز شور و عشق رسیدیم، مگر نه این که ورزش چیزی جز عاشقی نیست؟ مگر نه این که ورزش با همین عاشقانه هایش زیباست و هر بار که از مسیرش کنار کشیده اند جز ضرر چیزی به آن ها نرسیده است؟مگر نه این که ورزشکاران، ورزش دوستان و اهالی با دانش این علم به روز، با دل و جان پای نامی ایستاده اند که ذهن و جسم شان را به چالش می کشد؟ایستاده اند برای آموختن و آموزش دادن، ایستاده اند پای تمام مشکلات برای اقتدار و افتخار، برای سر را بالا گرفتن در دنیا، دنیایی که به هر طریقی حتی در میدان ورزش می خواهد بی اعتنایی اش به کشورمان را در یک مستطیل سبز به گوش مردم برساند. مردمی که میان این بی اعتنایی سرشان را بالا گرفته اند و سرود ملی شان را با افتخار می خوانند تا شاید روزی مسئولان این افتخارآفرینی ها را ببینند و به جای نبودن و نداشتن ها از امید و داشتن ها بگویند.به جای واژه پرتوقعی برای ورزشکاران، مربیان و داوران از حق آن ها بگویند.
به جای سیاسی کردن عاشقانه های ورزش از جان و دل گذاشتن برای ورزش بگویند.
ورزشی که این روزها محدود به قدم زدن در باشگاه ها، دویدن در فضای باز و یک توپ در مستطیل ها نمی شود، ورزشی که این روزها در دنیا می تواند یک ملت را تا اوج شادی ببرد یا غمگین ترین روزشان را بسازد بیشتر از یک روز سزاوار قدر دانستن است.
روز ورزش و تربیت بدنی بهانه زیبایی است برای تبریک گفتن به آن هایی که به عشق ورزش پای میز مسئولیت شان ایستاده اند و به احترام ورزشکاران خدمت می کنند.
برای تبریک گفتن به آن هایی در کلاس تربیت بدنی آناتومی می آموزند و با ذره ذره سلول های شان وجودشان را می شناسند و هر بار با هر شناخت خدارا برای این خلقت عجیب اش شکر و ستایش می کنند.برای تبریک گفتن به آن هایی که سر پای بالا بردن پرچم استان و ایران در آوردگاه های بزرگ گذاشته اند.
برای تبریک گفتن به آن هایی که بد دیدند و بد نکردند.برای تبریک گفتن به اهالی دلسوز ورزش و تربیت بدنی که صادقانه پای عشق به ورزش جان شان را گذاشته اند.
روز تربیت بدنی و ورزش مبارک.