علوی
بالا و پایین می پرد، گاهی توپش را به این سوی میز شوت و با بازیکن خیالی پاس کاری و از میان مبلمان خانه به سمت دیگر هدایت می کند و آن را درون دروازه ای که برای خود ساخته است، وارد می کند و با صدای بلند و هیجان زده ای فریاد می زند: «گل»!
صدای پدرش با خشم بلند می شود که هیس، همسایه ها ناراحت می شوند، چه خبر است؟ مگر نمی بینی ساعت 4 بعداز ظهر است و هنوز همسایه ها خواب هستند؟ مادر از سوی دیگر به او پرخاش می کند که مراقب ظرف های دکوری باش، مبادا چیزی بشکند.
کودک توپش را در آغوش می گیرد و به گوشه ای می رود، گوشی تلفن همراه پدر را برمی دارد و خود را با بازی های آن سرگرم می کند. شهروندی که یک نوه 5 ساله دارد، بیان می کند: بچه های امروزی در چاردیواری محصور هستند و نمی توانند حتی دوران کودکی خوبی را پشت سر بگذارند. وی می افزاید: بچه های ما در زمان قدیم در حیاط های بزرگ از صبح تا شب مشغول بازی بودند و باز هم انرژی شان تمامی نداشت و از بازی خسته نمی شدند اما بچه های امروزی به دلیل تغییر سبک زندگی ناچار هستند در کنج آپارتمان ها بنشینند و تا کوچک ترین حرکتی می کنند، با دعوای پدر و مادر مواجه می شوند یا زمانی که آن ها در منزل نباشند از فرصت استفاده و در همین خانه های کوچک جست و خیز می کنند.
وی ادامه می دهد: بچه ها با بازی کردن می توانند فعالیت ها و مهارت های مختلف را یاد بگیرند و انرژی شان را تخلیه کنند و اگر نتوانند در محیط آزاد و مناسب این کارها را انجام دهند، دچار خمودگی می شوند و بهره ای از دوران زیبای کودکی نمی برند. شهروندی دیگر هم از این که فرزندش بعد از مدرسه ناچار است تمام روز را در خانه بماند، ابراز ناراحتی می کند و می گوید: متاسفانه به دلیل نداشتن فضای کافی در خانه، فرزندم با این که پسری پر جنب و جوش است، به ناچار در خانه می ماند و فقط آخر هفته ها یکی، دو ساعت برای تفریح به پارک می رود. وی که از این بابت بسیار اظهار نگرانی می کند، ادامه می دهد: بسیاری از بچه های امروزی هیچ گونه فعالیت و جنب و جوشی ندارند و بعد از انجام تکالیف مدرسه باید مقابل تلویزیون یا رایانه بنشینند و سرگرم شوند.
وی بیان می کند: همیشه برای رعایت حال همسایگان، به فرزندم گوشزد می کنم که بازی های بی سر و صدا انجام دهد و این گونه آزادی که حق فرزندم است از او سلب می کنم.
یک کارشناس تربیت بدنی با بیان این که کودکان از لحاظ روحی و روانی به بازی و سروصدا نیاز دارند، می افزاید: کم تحرکی کودکان زمینه ساز بیماری های مختلف جسمی مانند چاقی می شود. «شافعی» ادامه می دهد: علاوه بر آن کم تحرکی زمینه افسردگی و خمودگی قامت کودکان را به دنبال دارد.
یک کارشناس ارشد روان شناسی هم در این باره بیان می کند: بازی نیاز کودکان است و به نوعی گفته می شود آن ها کاری جز آن ندارند در نتیجه بازی شخصیت آن ها را شکل میدهد و باعث ایجاد اعتماد به نفس و قدرت ابراز وجود در میان بزرگ سالان میشود و میتوانند بدون ترس یا خجالت احساسات شان را بیان کنند.
«عابدیان» ادامه می دهد: بازی های تحرکی و فیزیکی و اسباب بازی سبب پرورش قدرت ذهنی، جسمی، عاطفی و اجتماعی کودک میشود و به ایجاد ارتباط بین او و دنیای بیرون کمک میکند. وی محصور کردن کودکان را در خانه های آپارتمانی کنونی و سوق دادن شان به انجام بازی های رایانه ای را کار مناسبی نمی داند و می افزاید: کودکان زمانی که به سن 5 سالگی می رسند دوست دارند بازی های پر جنب و جوش و پر سر و صدایی را انجام دهند و باید با بردن آن ها به پارک و محیط هایی که دارای فضای باز و بیشتری هستند اجازه دهید انرژی شان تخلیه شود. وی خاطرنشان می کند: کودک با بازی کردن راه های برخورد و تعامل با محیط پیرامون خود را فرا می گیرد و مهارت های اجتماعی را کسب می کند. همچنین بازی، فرصت هایی را برای ابراز وجود و خلاقیت در کودک فراهم می کند و راهی مناسب برای تخلیه هیجان ها و انرژی های اضافه است. به گفته وی، اگر به بهانه های مختلف کودک را از بازی محروم کنیم، موجودیت، سلامتی و آینده اش را از او گرفته ایم.
وی اضافه می کند: تخلیه ناقص انرژی و ایجاد مشکلاتی مثل افسردگی، لجبازی، سرکوب تمایل کودکان یا بیش فعالی، به مرور آن ها را به فضای مجازی وارد می کند و خلاقیت را از ذهن خلاق آن ها می گیرد. وی پیشنهاد می کند: می توان زمینه بازی کودکان را در ساعت هایی مشخص از روز در پارکینگ مجتمع های مسکونی فراهم کرد و همچنین اگر والدین فرصت داشته باشند می توانند روزی یک تا 2 ساعت بچه ها را به پارک ببرند تا در آن جا بازی های دلخواه خود را انجام دهند.