یکی از خصلت های «عمو اکبر» سریال «پدر» مهربان و خودمانی بودن اوست؛ خصوصیت نیکویی که در بازی هایش نیز نمود پیدا می کند. «اکبر رحمتی» بیش از 5 دهه است که خاک صحنه خورده و مقابل دوربین چه در سینما و چه در تلویزیون با جان و دل کار کرده تا آن چه که ثبت می کند باورپذیر باشد. او که در آثار سینمایی و تلویزیونی همچون محله بهداشت، گرگها، آیینه، ورثه آقای نیکبخت، کلاه پهلوی، شهر زیبا، مکس و شیفت شب در قالب شخصیت های مختلف ظاهر شده این بار عمواکبر سریال «پدر» شبکه دوم سیماست. به همین بهانه با وی گفت و گویی انجام دادیم که در ادامه می خوانید.
چند سال مشغول بازی در سریال «کلاه پهلوی» بودید آیا دلیل کم کاری تان همین مسئله بود؟
سفری دو ساله به خارج از کشور داشتم و اندکی دور شدم اما وقتی برگشتم کم و بیش کار کردم. در تئاتری با نام «مردن با دهان باز» و همچنین فیلم های سد معبر و شیفت شب کار کردم.
البته در تلویزیون پرکارتر از سینما هستید.
سابقه طولانی همکاری با تلویزیون را دارم و در بیش از 40 سریال تلویزیونی بازی کرده ام. از سال 1350 زمانی که تلویزیون سیاه و سفید بود تاکنون آثارم در آرشیو موجود است.
دوستان شما از حقوق اندک بازنشستگی وزارت ارشاد گلایه دارند؛ نظر شما چیست؟
حقوقش خنده دار و مانند همه بازنشسته هاست. حدود دو میلیون تومان حقوق می گیرم و منبع درآمد دیگری هم به جز بازیگری ندارم.
سال هاست بین مردم معروف هستید، اکنون هم سریال «پدر» روی آنتن است. برخورد مردم با این سریال چگونه است؟
واکنش ها خوب است اما به هر حال تماشاگر قبلی تلویزیون را نداریم. به خاطر دارم وقتی سریال «آیینه» پخش می شد فردای آن شب نمی توانستیم به دلیل استقبال و ازدحام جمعیت از منزل خارج شویم.
دلیل استقبال نبود شبکه های متعدد تلویزیونی بود؟
بله. در گذشته شبکه های ماهواره ای و ازدیاد شبکه های تلویزیونی نبود. با وجود این همه تنوع در شبکه های مختلف مخاطب چگونه در یک شبکه متمرکز شود تا سریالی را دنبال کند؟ باید سریال با کیفیت و معیارهای لازم را برای مخاطب دارا باشد تا جذب شود. مثلاً در بخش ورزشی وقتی مسابقات جام جهانی یا باشگاه های اروپا پخش می شود بیننده آن شبکه خاص را دنبال می کند. خدا را شکر بازخورد خوبی از سریال «پدر» گرفته ام و مردم آن را دنبال می کنند. البته هر چه سریال جلوتر می رود جذاب تر می شود.
اکنون کارگردان ها به چهره های جوان و تازه کار اعتماد می کنند و نقش های اصلی را به آن ها می سپارند، این موضوع نوید چهره های نوظهور را می دهد. نظری در این مورد دارید؟
صددرصد در همه زمینه ها این گونه است. بازیگر باید باهوش باشد و رسیدن به شهرت مانع یادگیری او نشود. بازیگر نیاز به بیان خوب، دانش، حس و تجربه خوب دارد. ما بازیگر معروفی داریم اما بیان خوبی ندارد . این بازیگر اکنون معروف است و نمی توانیم به او بگوییم روی بدن، فن بیان و صدا و دانش خود کار کن چون معروف شده و روی این نکات کار نمی کند و در همان سطح می ماند و در جا می زند و رشد نمی کند. بازیگری یا ذاتی است یا اکتسابی؛ ذاتی که مانند «اکبر عبدی» نابغه و سرشار از خلاقیت است اما جایی بازیگر علاوه بر استعداد باید سواد کار خود را بالا ببرد. نه تنها بازیگر بلکه هر فردی در هر حرفه ای باید صاحب دانش باشد و خود را تقویت کند.
اتفاق افتاده از بازی در نقشی پشیمان شده باشید؟
خیر. باور کنید همه کارها را ابتدا از صافی خودم رد می کنم و نقش را مال خودم می کنم یعنی دیالوگ هایی که در اختیارم قرار می دهند خودم دوباره می نویسم. عادت دارم که دیالوگ ها را از روی متن یاد نگیرم، حلاجی می کنم و می نویسم تا در دهانم بچرخد و نقش مال خودم شود. شاید این حساسیت ها یکی از امتیازهایم است که نقش برای مخاطب باور پذیر می شود. باور پذیری یک نقش یکی از عواملی است که بازیگر و کارش را شاخص و دلنشین می کند. معتقدم بازیگر رکن اساسی دارد و دانش او خیلی به کمک کار می آید. او باید فضا را بسازد.
شما از سن 18 سالگی وارد این حرفه شده اید. کدام کار بیشتر به دل تان نشسته است و مردم هم آن را دوست دارند؟
«مش خیر ا... صندوقچه اسرار»، «آیینه»، «عطر گل یاس» و «ورثه آقای نیکبخت» را دوست دارم. حدود 40، 50 تئاتر حرفه ای روی صحنه داشتم و همه را دوست داشتم. مردم به من ابراز لطف می کنند و اعتماد دارند. خیلی ها با من درددل و احساس نزدیکی می کنند.
اوقات فراغت تان را با انجام چه کارهایی سپری می کنید؟
بیشتر کار می کنم. خودم را با باغچه ام سرگرم و باغبانی و گلکاری می کنم. اگر بازیگر نمی شدم کشاورزی می کردم چون خیلی به آن علاقه مند هستم.
سریال «کلاه پهلوی» را با «ضیاء الدین دری» کار کردید و او در بستربیماری است.
بله ایشان، جمشید مشایخی، حسین محب اهری، فردوس کاویانی و ... در بستر بیماری هستند که برای سلامتی شان دعا می کنم. این عزیزان برای این حرفه خیلی زحمت کشیده اند ولی متاسفانه هیچ مسئولی به فکر زندگی یک هنرمند نیست.
چقدر به آرزوهای تان در این حرفه نزدیک شده اید؟
هیچ وقت آدم زیاده خواهی نبودم. نگرش من به دنیا هیچ زمان جاه طلبانه نبوده و همیشه از آن چه که دارم راضی هستم. زندگی خوبی دارم و تنها فرزندم پسر و پزشک متخصص بیهوشی است و از دنیا چیزی نمی خواهم.
اگر سخنی در پایان باقی مانده بفرمایید.
امیدوارم سریال در بین مردم جا بیفتد و پاداش زحمات چند ماهه ما داده شود.