تجلیل از قهرمانان و برترین های ورزشی استان پایان سال 97 را خوش رنگ تر کرد، هر چند هستند ورزشکارانی که جای نام شان در این تجلیل خالی بود ولی ارزش این کار آن قدر بزرگ است که پرونده سال 97 را با همین حال خوش تجلیل از برترین ها ببندیم.
امسال را نمی توان سال پرفراز و نشیب ورزش دانست، اگر بخواهیم برآوردی از 12 ماه گذشته داشته باشیم و در یک جمله آن را توصیف کنیم شاید بتوان از آن به عنوان سال رو به جلوی ورزش با وجود چاله های فراوان در مسیر یاد کرد؛ سالی که هیئت های ورزشی از سال های گذشته فعال تر بودند و ورزشکاران برای افتخارآفرینی تلاش کردند.
ولی توپ در زمین مشکلات باقی ماند، مشکلاتی مانند نبود خوابگاه ورزشی، نبود زیرساخت ورزشی و جای خالی حامی مالی به سال 98 رفتند تا شاید در این سال قدمی برای حل آن ها برداشته شود.
مشکلاتی که هربار ضربه های بزرگی را به بدن ورزش وارد می کنند.
برگزار نشدن جلسه شورای عالی ورزش داغ بر جان نشسته ورزش دوستان استان بود و ماند.
همه از برگزاری این شورا قبل از سال 97 خبر دادند ولی در نهایت باز هم رویای برگزاری اش ماند تا به سال 98 برسد و باید دید بالاخره طلسم برگزاری شورای عالی ورزش استان کی شکسته خواهد شد.
البته این جمله که مقام ارشد خراسان شمالی ورزشی است و این شورا حتماً برگزار خواهد شد دوای هیچ دردی نیست؛ دوای این درد عمل به وعده و توجه به ورزش است که باید دید کی و چه موقع این اتفاق خواهد افتاد.
سال تمام شد و هنوز وعده کارگروه اسب ترکمن به ریاست معاون هماهنگی امور اقتصادی و توسعه منابع استاندار محقق و جایزه و پرداختی های اهالی سوارکاری در جشنواره زیبایی تیر هنوز پرداخت نشده است.
این پاسکاری استانداری، جهاد کشاورزی، سازمان برنامه و بودجه و هیئت سوارکاری داستان دنباله دار 9 ماهه ای شده است که انگار قرار نیست به این راحتی ها، حداقل به راحتی وعده داده شده حل شود و سوارکاران همچنان به دنبال یکی، دو میلیون تومان جایزه ای هستند که حق 9 ماه قبل شان بود و حالا باید ببینند سرنوشت این پاسکاری ها در سال 98 چه خواهد شد.
سال 97 هم تمام شد و دل های ورزشکاران از مسئولان هنوز هم پر از گلایه های کوچک و بزرگ است.
ورزشکارانی که لژیونر شدند و ملی پوش هستند از تنهایی شان و خبر نگرفتن حتی یک مسئول از خراسان شمالی گلایه دارند و ورزشکاران داخل استان از نبود امکانات و حمایت کافی، هر چند امسال نسبت به سال های گذشته حمایت مالی بیشتری از هیئت های ورزشی شد ولی انگار این زخم های قدیمی به این زودی ها خوب نخواهد شد.
البته کوراش کاران با درخشش در بازی های آسیایی مرکز توجه استان شدند و این موضوع را که این توجه بیشتر حرف بوده یا عمل، کوراش کاران باید بگویند ولی چیزی که دیده شد موجی از حمایت، توجه و امید به این رشته خوش استعداد در استان بود که همه به درخشش این ورزشکاران در سال های آینده امیدوارترند به گونه ای که انگار نجات ورزش استان در دست کوراش کاران خواهد بود!
البته محمدی بریمانلو، جودوکار با ارزش و امید المپیک استان شاید آن گونه که باید و شاید مورد حمایت مسئولانی که آرزوی شان دیدن ورزشکاران در المپیک است قرار نگرفت؛ این را می توان در لا به لای صحبت های این ورزشکار پرتوان و بااخلاق متوجه شد.
بریمانلو در سکوت تمرین می کند و می توانیم به حضور این ورزشکار در المپیک 2020 امیدوار باشیم البته اگر در سایه رشته های مورد توجه او را گم نکنیم.
کشتی گیران هم درخشیدند و امسال نسبت به سال های گذشته بیشتر نام شان در استان مطرح شد. احمد جفاکش، امیرحسین محمدی و ... از نام آوران این ورزش بودند، هر چند هنوز هم داغ نرفتن امیرحسین محمدی به المپیک گذشته بر دل مان مانده است و حرف های او را به خوبی به یاد داریم، هنوز جمله اش یادگاری مانده است، این جمله که «حتی یک نفر در اردوی تیم ملی خبر من را نگرفت». او یک تنه با همه جنگید ولی دست تنها جنگیدن تاوان دارد، امیر استان، تاوان کم توجهی مسئولان را داد و امروز از هر چیزی ناراحت کننده تر دلسردی این قهرمان ملی ماست.
فوتبالی ها هر چند همیشه در بحث توجه بیشتر مسئولان مورد اتهام بوده اند ولی آن ها انگار به این حرف ها توجهی ندارند، آن ها رایزنی و لیگ های شان را برگزار می کنند و حالا هم به فکر داشتن تیمی در لیگ دسته 2 کشور در رده سنی بزرگ سالان هستند تا سال 98 را برای دوستداران فوتبال در استان پر هیجان تر کنند.
صعود آبی های نوین بجنورد به لیگ دسته یک امیدهای کشور هم اتفاقات پرهیجانی را برای سال آینده نوید می دهد.بعضی از رشته ها هم با این جمله که «رشته های هدف مشخص شده اند» مانند سال های گذشته در حاشیه قرار گرفتند. این جمله اگر چه به معنای حمایت نشدن از سایر رشته های ورزشی نیست ولی جمله ای ناامید کننده برای دیگر ورزشکاران استان است، یک جورهایی مثل نداشتن تکیه گاه!
از بلاتکلیفی ها و نداشتن ها و گلایه ها که آرام عبور کنیم به درخشش داوران استان در اغلب رشته های ورزشی در کشور می رسیم؛ داورهایی که با کمی حمایت به جایگاهی در کشور رسیده اند که به راحتی می توان درباره اش بارها نوشت؛ از داوران فوتبال و فوتسال گرفته تا بسکتبال، والیبال، فوتوالی، بوکس، کوراش و ....
درخشش داوران چیزی نیست که بتوان از آن گذشت، همان طور که از تلاش مربیان نمی توان گذشت، آن هایی که باعث قهرمانی ورزشکاران شان می شوند، مربیانی که اصل کارند و در حاشیه قرار می گیرند.از این تکیه گاه های محکم نمی توان به راحتی گذشت.
امسال سال درخشش لژیونرهای استان هم بود.
علی اصغر مجرد و روزبه ارغوان بیشترین موفقیت ها را از آن خود کردند بدون آن که در استان حرفی از این موفقیت ها باشد و این در حالی است که استان های دیگر در حال تلاش برای به نام خود کردن این ورزشکارانند.
به هر حال استفاده درست از سرمایه های ورزشی استان انگار کاری است که ما آن را بلد نیستیم.
از همه این ها که بگذریم نمی توانیم سال خوب 97 را برای ورزش استان نادیده بگیریم.دلخوشی های ورزش امسال کم نبود؛ دلخوشی تعمیر و تجهیز همان اندک داشته ها، تقسیم اعتبارات و کمک هایی که کم و زیاد بود تا ورزش نمیرد.
باز هم نمی توان از ورزشی گذشت که با کمترین امکانات همچنان نتیجه می گیرد و جانانه در میدان های کشوری قدم می گذارد.
از قهرمانی ها بنویسیم باید از تمام رشته های ورزشی نام ببریم ولی کاش مسئولان بیشتر از همیشه به فکر ورزش هایی که در المپیک حضور و شانس مدال آوری دارند باشند و ای کاش در سال جدید جای خالی نبود حمایت از ورزش شهرستان ها با یک لبخند دلگرم کننده و وعده های عملی پر شود.