علوی- حسادت به ویژه در کودکان نخست که پس از آن ها کودک دیگری وارد جمع خانواده می شود امری طبیعی است. متأسفانه بسیاری از والدین در این شرایط توقع هایی بیشتر از سن کودکان نخست دارند و می خواهند آن ها مانند بزرگ سالان رفتار کنند، با کودکان دوم مهربان باشند و به والدین در نگهداری آن ها کمک کنند و در بسیاری از مواقع والدین فراموش می کنند فرزندان نخست شان هنوز کودک هستند و به رشد ذهنی کافی نرسیده اند تا انتظارات آن ها را برآورده کنند.
والدین باید بدانند برای کودکان نخست پذیرش یک کودک دیگر سخت است و آن ها از این که محبت و وقت پدر و مادربین 2 کودک تقسیم شود بسیار احساس ناراحتی و ناامنی می کنند و بر این تصورند که دیگر پدر و مادر آن ها را دوست ندارند. هر کودکی به توجه تمام و کمال مادر نیاز دارد.
در این شرایط برخی از کودکان ناراحتی شان را بروز می دهند و برخی دیگر هنوز در غم از دست دادن روزهای خوب شان که همه توجه پدر و مادر به آن ها بود، هستند و ممکن است ساعت ها تنهایی شان را با رفتن به اتاق و بازی کردن با اسباب بازی های شان بگذرانند که والدین در این شرایط تصور می کنند آن ها بزرگ شده اند و دیگر کاری به کار آن ها ندارند. والدین باید بدانند در چنین شرایطی به کودکان بزرگ تر توجه بیشتری کنند و برای این که از حساسیت شان بکاهند، از آن ها برای نگهداری و مراقبت از نوزادان کمک بخواهند و در طول روز حتما زمانی را فقط برای کودکان نخست اختصاص دهند.