نکاتی جذاب درباره فصل جدید فوتبال در لیگ های معتبر اروپا
تعداد بازدید : 1
اشک ها و لبخندها در مستطیل سبز
بخش نخست
گروه ورزش- فصل جدید لیگ های فوتبال در نقاط مختلف جهان از جمله در کشور خودمان، چند هفته ای است که آغاز شده و شور و هیجان دوباره به ورزشگاه ها بازگشته است و از همین هفته های آغازین، شاهد ثبت تصاویری از اشک ها و لبخندهای فراوان فوتبالیست ها و فوتبال دوستان در درون و بیرون زمین های چمن بودیم. از این شماره در پی درخواست برخی علاقه مندان به ورزش قصد داریم، فصل جدید 5 لیگ معتبر فوتبال قاره اروپا را مرور کنیم. «کیوان جاریانی»، یکی از علاقه مندان بادانش فراوان فوتبال در بجنورد، در همین خصوص، مطلبی بسیار زیبا نوشته که حاوی نکات ریز و درشت و جذاب است که در ادامه بخش نخست آن را می توانید بخوانید.
از قدیم گفته اند رنگ سبز، نشانه حیات است؛ رنگ زنده بودن، طراوت، سرخوشی و سرزندگی طبیعت. سرزندگی انسان های عاشق فوتبال هم به این رنگ گره خورده است؛ رنگ سبز، رنگ چمن مستطیل فوتبال؛ چمنی که تازه کوتاه و آبیاری شده و آماده فصل جدید فوتبال و از همه مهم تر رنگ قاره سبز است.
فوتبال، زبان مشترک عشق و هیجان بین مردم دنیاست، پل دوستی و ارتباط بین کشورها. ورزش مورد علاقه جوان و پیر، کارگر و کارمند، پولدار و نیازمند. خانه رویاهای عاشقان فوتبال، به نوعی در فوتبال باشگاهی اروپا ساخته شده است. هیجان، تجملات، نبوغ، شادی، شکست، اشک و لبخند در همه نقاط جهان هست اما در اروپا بیشتر! کلماتی که به عنوان نمونه، در بازی رئال مادرید و چلسی در سانتیاگو برنابئو به وفور، صرفاً از یک واژه به تصویر درآمدند.
فصل 2022-2021 فوتبال اروپا با تمام هیجانات و ناراحتی و اشک ها و لبخندهایش به پایان رسید.
اسپانیا
اگر قرار بر این باشد که فصل پیش را مرور کنیم که چه گذشت جا دارد اول به درخشش خیره کننده رئال مادرید در اروپا و لالیگا اشاره کنیم، تیمی که به واسطه پروژه عظیم بازسازی «سانتیاگو برنابئو» در بازار نقل و انتقالات فصل گذشته فعالیت کاملاً ضعیفی داشت به طوری که قوی های سپید برنابئو در فصلی که گذشت 31 میلیون یورو برای «کاماوینگا» ستاره آینده دار فرانسوی هزینه کردند و «داوید آلابا» را هم به طور رایگان از بایرن مونیخ به برنابئو منتقل کردند و در عوض، ستارگانی مانند «سرخیو راموس»، «رافائل واران» و «مارتین اودگارد» را از دست دادند. بی تعارف، خوشبین ترین طرفداران رئال مادرید هم تصور آن فصل درخشان را نمی کردند. فصلی که به قهرمانی دراماتیک رئال مادرید در لیگ قهرمانان اروپا با عبور از مسیری بسیار سخت و پر پیچ و خم و بازی هایی فینال گونه با تیم هایی که مالکان متمول با بریز و بپاش های کم سابقه صدای عاشقان فوتبال را درآورده بود، منتهی شد. آن ها در لالیگا نیز با 13 امتیاز اختلاف و کسب بهترین خط حمله به سی و پنجمین قهرمانی خود دست پیدا کردند. «کارلو آنجلوتی» هم در بازگشت دوباره خودش، از افتخارات فردی بی نصیب نماند و به اولین سرمربی تاریخ فوتبال تبدیل شد که قهرمان لیگ های اسپانیا، ایتالیا، آلمان، فرانسه و انگلیس می شود. وی همچنبن با چهار قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا به اولین سرمربی تاریخ این تورنمنت تبدیل شد که به این عدد رسیده و در صدر این رکورد قرار گرفت. حالا هواداران رئال مادرید فصل جدید را با قهرمانی در سوپرکاپ اروپا و سه برد پیاپی در سه هفته ابتدایی شروع کردند و چشم به موفقیت دوباره دوخته اند. کهکشانی ها در جامی که پروفسور را دارند در گروه ششم با لایپزیش آلمان، سلتیک اسکاتلند و شاختاردونتسک اوکراین، راه همواری را برای صعود به مراحل بالاتر و به تبع آن، دفاع از عنوان قهرمانی خود را دارند.
در لالیگا بمانیم و به فعل و انفعالات و احتمالات تیم های بزرگ دیگر در این لیگ بپردازیم. پیش بینی ها از این قرار است که قهرمان به احتمال زیاد از بین بارسلونا و رئال مادرید خواهد بود.
بارسلونا: بعد از گذراندن دوره اسفناک با «جوزپ بارتومئو» که مهم ترین آن ها نارضایتی «مسی» و خریدهای ناامید کننده ای بود که در سه سال فقط برای خرید سه بازیکن (کوتینیو در سال 2019، گریزمان در سال 2018 و عثمان دمبله در سال 2017) حدود 400 میلیون یورو هزینه کردند که حاصل این خریدها چیزی جز تراز منفی مالی و کلی آه و افسوس برای هواداران این تیم بزرگ نبود. اما با دوباره روی کار آمدن «خوآن لاپورتا» که از حامیان مکتب بارسلونا و «لاماسیا»ست این تیم مانند ققنوس از زیر خاکستر دوباره متولد شد. لاپورتا در بازگشت خود توانست «ژاوی هرناندز» 42 ساله و پرانگیزه را متقاعد کند تا از السد قطر به خانه خود سفر کند و با خریدهایی همچون «رافینیا»، «فرانک کسیه»، «رابرت لواندوفسکی»، «پیر امریک اوبامیانگ»، «ممفیس دیپای»، «اریک گارسیا»، «آندرس کریستنسن»، «الکس بالده» و «فرآن تورس»، خط و نشانی برای رقبای خود چه در لالیگا و همچنین با گرفتن سهمیه لیگ قهرمانان اروپا نیز برای رقبای اروپایی بکشد. «بلوگرانا» در دوره ژاوی چشمه هایی از مکتب خود که بازی مالکانه (توتال فوتبال یا تیکی تاکا) است را در بازی های خود و البته به همراه نتایج امیدوارکننده (به خصوص در نیم فصل دوم فصل پیش) ارائه دادند که این مسئله باعث خوش بینی هواداران به آینده ای نزدیک شد، آینده ای که با ستارگان آینده داری همچون «پدری»، «گاوی» و «آنسو فاتی» به هت تریک در سه گانه اروپایی آن ها را سوق می دهد. آبی اناری های شهر بارسلون در لیگ قهرمانان اروپا با قرعه تکراری این سال ها یعنی بایرن مونیخ مواجه شدند که با هم گروهای دیگر خود، یعنی «اینترمیلان« و «ویکتوریا پلژن» لقب «گروه مرگ» را به خود اختصاص دادند. تقابل «رابرت لواندوفسکی» بعد از نقل مکان به بارسلونا و رویارویی با تیم سابق خود یعنی بایرن مونیخ، عطش بیننده ها را برای دیدن این بازی صدچندان کرده است.
سویا: تیمی که برعکس بارسلونا بازار نقل و انتقالاتی بسیار آرامی داشته و حتی توانست با تراز مالی مثبت 59 میلیون یورو، عملکرد فوق العاده ای از خود به جا بگذارد. سویا با سرمربی 55 ساله خود «خولین لوپتگی» در فصل گذشته، لقب بهترین خط دفاع در لالیگا را از آنِ خود کرد. آن ها در فصل2020-2019 قهرمان لیگ اروپا شدند و تخصص خود در این لیگ را دوباره به رخ همگان کشیدند. قضیه وقتی جالب تر خواهد شد که با مراجعه به تالار افتخارات این تیم می فهمیم که آن ها فقط یک قهرمانی در لالیگا دارند ولی این آمار در افتخارات اروپایی از انگشتان یک دست خارج می شود که همین کافی است برای اعطای لقب «شکارچی لیگ اروپا» به آن ها! سویایی ها در لیگ قهرمانان اروپا با «منچسترسیتی»، «دورتموند» و «کپنهاگن» همگروه شده اند و کار نسبتاً سخت برای صعود به مرحله بعدی لیگ قهرمانان و مسیری تقریباً آسان برای صعود به لیگ تخصصی خودشان را دارند.
اتلتیکو مادرید: سربازان جنگجوی «دیگو سیمئونه» نیز مانند سویا فعالیت آن چنان پررنگی در بازار نقل و انتقالات نداشتند و البته با حفظ شاکله اصلی خود و خرید «اکسل ویتسل» و «مولینا» و البته بازگشت ستاره خود یعنی «آلوارو موراتا» از یوونتوس و با قرض گرفتن «رگیلون» از تاتنهام و «سائول نیگز» ستاره سال های نه چندان همین تیم به استقبال این فصل فوتبال اروپا رفتند. «روخی بلانکو»ها در این سال ها که تحت فرمان فرمانده خود، یعنی دیگو سیمئونه هستند نشان دادند که می توانند در لیگ قهرمانان به راحتی یقه گیر تیم های بزرگ تر از خود مانند بایرن مونیخ، چلسی، بارسلونا و منچستریونایتد شوند و با برداشتن آن ها به فینال این مسابقات، حتی صعود کنند. باید ببینیم داستان شاگردان سیمئونه در لیگ قهرمانان امسال چطور رقم خواهد خورد. اتلتی ها کار تقریباً آسانی برای صعود در گروهی که «بایرلورکوزن»، «پورتو» و «کلوب بروخه» همگروه های آن ها هستند دارد.
انگلیس
خیلی از فوتبال دوستان اعتقاد بر این مسئله دارند که نمایش اصلی فوتبال در انگلیس رقم می خورد، کشوری که به واسطه هزینه های گزاف برای خرید بازیکنان و آوردن سرمربی های بزرگ توانسته است، کالکشن جذابی مثل سری فیلم های «انتقام جویان» را برای بیننده های فوتبال به وجود بیاورد، لیگی که امسال بالای چهار مدعی برای قهرمانی دارد. با هم چکیده ای مفید از این لیگ را مرور خواهیم کرد که ممکن است برای عاشقان این لیگ جذاب باشد:
منچسترسیتی: «سیتزین ها» مثل ماشین فرمول یکی است که به یک باره با آمدن «گواردیولا» توربو زد و سرعت و فاصله خودش را از سایر رقبا در جمع آوری افتخارات زیاد کرد! پپ گواردیولای اسپانیایی از بدو ورود خودش به لیگ جزیره توانست یازده کاپ که چهارتای آن لیگ برتر انگلیس بوده صاحب شود. آبی های شهر منچستر از زمان مالکیت «شیخ منصور» اماراتی رویای قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا را در سر می پرورانند و حتی یک بار به فینال این رقابت های مهم صعود کردند که با قبول شکست یک بر صفر مقابل چلسی، رویای آن ها در آن شب به کابوس تبدیل شد. تداوم منچسترسیتی در این سال ها نشان دهنده این است که راه درستی را در پیش گرفته اند و با آوردن ستاره درجه یک این روزهای فوتبال اروپا یعنی «ارلینگ هالند» نروژی نشان دادند قرار نیست از رویای اروپایی خودشون پا پس بکشند. هالند در این 5 هفته سپری شده از لیگ انگلیس نشان داده که زود با این لیگ پرفشار وقف پیدا کرده که سرآمد این درخشش ها در بازی با چهارشنبه شب با «ناتینگهام فارست» به هت تریک غول نروژی انجامید ختم شد. من سیتی روی کاغذ، شانس اول صعود از گروه خود در لیگ قهرمانان اروپاست که این صدرنشینی باید با عبور از «سویا»، «دورتموند» و «کپنهاگن» همراه می شود، خاتمه یابد.
منچستر یونایتد: بعد از رفتن «سرالکس فرگوسن» بزرگ و محبوب، سیر سقوطی داشتند. «تئاتر رویاها» به تئاتر افتضاح ها تبدیل شده است، چه افتضاح از لحاظ نتیجه و عدم کسب جایگاه برای صعود به لیگ قهرمانان و چه از لحاظ مالی و خرید بازیکنانی که به زعم هواداران با لقب ستاره وارد شدند و مانند بازیکنی معمولی از اولدترافورد خداحافظی کردند، بازیکنانی مانند «آنخل دی ماریا»، «پل پوگبا»، «ادینسون کاوانی» و «زلاتان ابراهیموویچ»؛ اسم هایی که در تیم های سابق خود، نقش وزیر در شطرنج را داشتند ولی با سرافکندگی این تیم را ترک کردند. شاید لقب تیم شهر دوم منچستر، شایسته این روزهای شیاطین سرخ باشد، اما در واقع آن ها با گذشته ای پربار، همچنان اسم تیم اول شهر منچستر را یدک می کشند. اختلاف 12 قهرمانی در لیگ برتر انگلیس و سابقه قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا نشانگر این فاصله بین قرمز و آبی های شهر منچستر است. «گلیزر»ها در این چند سال برای بازیابی تیمشان به تنظیمات کارخانه بیکار نبودند و علاوه بر خرید ستاره های نام برده شده، ستاره هایی همچون «مگوایر»، «الکس تبس»، «دونی فن د بیک»، «لیندلوف»، «رافائل واران»، «جیدون سانچو» و «کریستیانو رونالدو» در سال های گذشته و با منصوب کردن سرمربی آینده دار این روزهای فوتبال یعنی «اریک تن هاخ» و با بر تن کردن پیراهن منچستریونایتد بر تن بازیکنانی همچون «آنتونی»، «کاسمیرو»، «لیساندرو مارتینز» و «کریستین اریکسن» نشان دادن هدفی جز بازگشت به روزهای خوب خود ندارند. منچستریونایتد در این فصل با فیکس کردن چند ستاره جدید خود در نقاط مختلف، شانس و انگیزه صعود به لیگ قهرمانان را به دست بیاورد. این فصل می تواند پایانی بر شب های سیاه فصول اخیر و آغاز سپیده دمی زیبا در فصل جدید و شروع دوباره روزهای روشن برای هواداران این تیم باشد.
لیورپول: برخلاف شهر منچستر، در بندر لیورپول بین قرمز و آبی اختلاف فراوانی وجود دارد که با چشمان بسته می توان به لیوپول اشاره کرد. به غیر از سابقه درخشان لیوپول در درو کردن جام ها در دهه های گذشته تاریخ فوتبال انگلیس، «یورگن کلوپ» و تیمش در فصول اخیر به خوبی نشان دادند از چه ثبات بی سابقه ای در اهداف خود برخوردار هستند. شاید اگر دوره طلایی این روزهای سیتی در انگلیس حکم فرما نمی بود، ساکنان بندر لیورپول، صاحب افتخاراتی بیش از آن چه که در این چند سال جمع آوری کردند می شدند. یک زمین خوب و حاصلخیز، حاصل زحمات یورگن کلوپ بوده است. البته در این بین، گاهاً برخلاف صحبت های «آقای معمولی»، خریدهای گرانی دیده شده که به شکل گرفتن ساختاری محکم تر در ترکیب لیورپول کمک کرد. می توان به خریدهایی همچون «فن دایک»، «آلیسون بکر»، «دیگو ژوتا»، «لوییز دیاز»، «ابراهیم کوناته»، «نبی کیتا»، «فابینیو» و «محمد صلاح» اشاره کرد، بازیکنانی که آقای معمولی به آن ها پرواز در ارتفاعات بالاتری را یاد داد و همین باعث شد لیورپول طلسم 30 ساله خود در نرسیدن به جام لیگ برتر انگلیس را باطل کند و با شایستگی به آن دست پیدا کند. «داروین نونیز» و «کاروالیو» از جمله بازیکنانی هستند که مکتب کلوپ ملحق شدند. از طرفی تقابل «نونیز» و «هالند» می تواند به پرسش احتمالی فوتبال دوستان در خصوص هالند یا نونیز، پاسخ روشنی بدهد. لیورپول امسال همانند سال های گذشته در لیگ قهرمانان حاضر و با تیم های «آژاکس»، «ناپولی» و «گلاسکو» همگروه است. با توجه به عملکرد این تیم و سرمربی باهوش خود صعود از این گروه اصلاً دور از ذهن نیست و شاهد این تیم در مراحل حذفی خواهیم بود.
آرسنال: وجه مشترک آرسنال و منچستریونایتد، در سرمربی های اسبق خود نهفته است، یعنی «سر الکس فرگوسن» و «آرسن ونگر». این دو تیم بعد از خداحافظی سرمربیان نامدارشان دچار سقوط شدند و هر دو تیم به تکاپو برای بازیابی به همان دوران طلایی خود افتادند. مسیر آرسنال به واسطه خریدهای دست به عصاتر نسبت به منچستریونایتد باعث شد نتوانند مانند «شیاطین سرخ» ستاره های بزرگی را به خدمت بگیرند.
باشگاه و مدیران آرسنال از دسامبر 2019 با انتصاب «میکل آرتتا»ی اسپانیایی که سابقه طولانی دستیاری در کنار «پپ گواردیولا» را داشت راه جدیدی برای آینده این باشگاه را باز کردند که همان سال به فتح اف ای کاپ و سال بعد به فتح سوپرکاپ منجر شد. آرسنالی ها که حالا سایه ونگر را روی سر خود نمی بینند با عملکرد نسبتاً درخشان آرتتا امیدوار به صعود به چمپیونزلیگ و شنیدن سرود زیبای این لیگ در ورزشگاه خانگی خود هستند. این تیم در شروع فصل جدید توانسته از 5 بازی 5 برد کسب کند که می تواند نوید شروعی پرقدرت در فصل جدید باشد. سرمربی چهل ساله توپچی ها در فصول گذشته با ثبت قرارداد با بازیکنانی همچون «اودگارد»، «توماس پارتی»، «بن وایت»، «آرون رمزدیل»، «زینچنکو» و «گابریل ژسوس» یک سری از نقاط ضعف آرسنال را برطرف کند تا در کورس فرسایشی لیگ جزیره به ثبات نسبی دست پیدا کنند.
تاتنهام: سراغ تیمی دیگر از لندن برویم، تیمی که با «پوچتینو» روزهای فوق العاده ای را که در چنین باشگاهی تکرار آن سخت است سپری کرد، روزهایی پر هیجان که به خاطر صعود دراماتیک به فینال لیگ قهرمانان اروپا بود و آن روزها از این تیم در محافل ورزشی صحبت های زیادی می شد. اما بعد از رفتن پوچتینوی موفق که در پاریس به یک بازنده تبدیل شد، حداکثر صحبت از تیم شمال لندن، انتقال «هری کین» به تیم های دیگر بود، صحبت ها و زمزمه هایی که با ورود «آنتونیو کونته» قطع و نگاه ها دوباره به این تیم دوخته شد. آنتونیو کونته، جانشین «نونو اسپریتو»ی کاملاً ناموفق شد و در پایانی دراماتیک، موفق به بردن تاتنهام به بالاترین رقابت باشگاهی در اروپا شد. آن ها در این فصل، ورودی های زیادی داشته اند که شاخص ترین آن ها «بیسوما»، «پرشیچ»، «ریچالیسون» و «کریستین رومرو» هستند. تیم آنتونیو کونته در 5 هفته سپری شده، عیار خوبی از خود نشان داده و گویا قرار نیست مانند پارسال، هواداران خود را برای کسب سهمیه در خوف و رجا نگاه دارند. شانس با مرد ایتالیایی یار بوده و تاتنهام در آسان ترین گروه ممکن در «یو سی ال» قرار است مانند پادشاهی پر زرق و برق، مقابل «اسپورتینگ لیسبون»، «آینتراخت فرانکفورت» و «مارسی» قدرت نمایی کند!