مرتضوی
هستند اما توان شان هر روز کمتر و کمتر می شود و هوای تازه می خواهند برای بهتر نفس کشیدن. جان دارند اما نای ادامه دادن نه، باید خون تازه ای در رگ های شان جاری شود؛ انجمن های ادبی استان مان را می گویم؛ استانی که همیشه به فرهیختگانش بالیده و ظرفیت هایش همیشه زبانزد دوستداران فرهنگ و ادب بوده است.
اما گویا این روزها انجمن های شعر رنگ و بوی گذشته و علاقه مندان هم رغبت چندانی برای حضور ندارند تا جایی که به گفته اهالی شعر استان تک صدایی ها، نبود خرد جمعی، اتفاقات تکراری، موازی کاری ها و نبود نقدهای اصولی بر انجمن های ادبی سایه افکنده و رکود را داستان تکراری این محافل کرده است.
«منیژه درتومیان» سمت و سوی جریان شعر در محافل ادبی را مورد بررسی قرار می دهد و بر این باور است که یکی از مواردی که لازم است درباره آن تصمیم جدی گرفته شود سامان دهی انجمن های ادبی است.او تعدد انجمن های ادبی و راه اندازی محافل متعدد را چندان خوشایند نمی داند و به حضور بعضی از افراد تازه کار در انجمن ها که به تعبیر وی در حد و اندازه نقد آثار نیستند، اشاره می کند.
بنابراین از نگاه او حضور پیش کسوتان، استادان شعر و افرادی که تجربه بیشتری دارند در انجمن ها می تواند آن ها را از حالت سکون و رکود خارج کند.عضو شورای شعر استان، موازی کاری انجمن های شعر را از دیگر آسیب های موجود در این محافل می داند و حضور تعدادی شاعر با شعرهای تکراری در محافل مختلف و صحبت درباره اشعار شاعران را از نشانه های موازی کاری مطرح می کند و معتقد است: هیچ اتفاق تازه ای در انجمن ها به چشم نمی خورد.
«درتومیان» تنها اتفاق تازه در انجمن های ادبی را برگزاری کارگاه های شعر برای شاعران تازه کار توسط حوزه هنری می داند که با این اتفاق به نوعی ساختار موازی کاری شکسته شده است و این را می توان به فال نیک گرفت.
او به تبیین راهکارهایی برای دمیدن هوای تازه در انجمن های شعر می پردازد و اگر چه مخالف تعدد این انجمن ها در استان نیست اما باور دارد، در صورتی تعدد انجمن ها اثرگذار است که هر انجمن اهداف مختص به خود را دارا باشد، ضمن این که به تعداد انجمن ها خروجی چندانی هم نداریم.از نگاه او حضور افرادی که در مجامع شعری بزرگ شده اند و با شعر زندگی می کنند، در جلسات شعر، می تواند نقطه امیدی باشد برای این که اتفاقاتی را رقم بزند، اما اگر بنا باشد همین روال ادامه پیدا کند، خیلی خوشبین نیستم.«درتومیان» کپی برداری در اشعار شاعران جوان را آسیب دیگری می داند که در انجمن های شعر به چشم می خورد و حتی در برخی موارد فرد با چاپ آن، اثر کپی شده را به نام خود می زند و این خوشایند نیست. اگر چه شورای شعر، از نظر او، وظیفه سیاست گذاری کلان شعری را عهده دار است اما این را هم می گوید که با وجود این که شورا، چند بار برای سیاست گذاری انجمن ها ورود کرده اما به خاطر نبود همکاری و مقاومت از سوی شهرستان ها در برابر تصمیمات شورا، موفق نبوده است. «ابوطالب شیرین» که خود عهده دار یکی از انجمن های ادبی در شیروان است، همچنان از نبود ورودی و رکود حاکم بر انجمن های ادبی و این که اتفاق خاصی برای رونق انجمن های ادبی نیفتاده است، سخن می گوید و در واقع ورودی انجمنها را کم و خروجی آن ها را بسیار می داند.
اگر چه از نگاه او تعدد انجمن های ادبی سبب می شود سلایق مختلفی را در دل خود جای دهند، اما به نظر می رسد متولیان امر اقدامی انجام نمی دهند و انگار مهم نیست که انجمن ها به لحاظ کمی و کیفی چه بلایی سرشان آمده است و چه اقداماتی می توان انجام داد یا حتی بودجه ای را برای سامان دهی انجمن ها اختصاص دهند.
«شیرین» تنها اتفاقی را که در سطح شعر استان رقم می خورد، برگزاری شب های شعر می داند که در آن فراخوان های عمومی یا خصوصی صورت می گیرد اما نگاه خاصی به انجمن های ادبی نمی شود. او این نگاه خاص را در برگزاری کارگاه های شعر و دعوت از شاعران برجسته می داند و از این که هیچ گونه مسابقه ادبی در شهرستان و مدارس برگزار نمی شود هم برای مان می گوید زیرا در صورت تحقق این موضوع خون تازه ای در رگ های ادبیات این شهرستان جریان می یابد. تک صدایی ها و تک روی ها و نبود خرد جمعی از نقدهای «شیرین» در این زمینه است. عضو سابق شورای شعر استان، به ظرفیت های بالای شعری در خراسان شمالی اشاره می کند و به طرح این سوال می پردازد که چرا نباید انجمن های شعر با استقبال گسترده مواجه شوند و اضافه می کند: لازمه تزریق خون تازه در رگ های شعر استان، همفکری است.
اما «سمیه حسین زاده» که از سال 95 به صورت مستمر در محافل شعری حضور پیدا می کند، نظری متفاوت با دیگر فعالان شعری استان دارد و از دمیدن روح تازه در محافل شعری در اسفراین و رونق این محافل بعد از یک رکود چند ساله برای مان می گوید و خارج کردن این محافل از زیر چتر انجمن داستان این شهر و دعوت از علاقه مندان برای حضور در آن ها را زمینه ساز رشد کمی انجمن های شعر جوان بیان می کند.
از نگاه او پوست اندازی در جریان شعری و رسیدن به پختگی در شعر شاعران جوان و نوجوانی که در این محافل حضور پیدا می کنند، سبب شده است آینده امیدوارکننده ای برای شعر اسفراین در جریان شعر کلاسیک و سپید پیش بینی شود.
او انتشار چندین مجموعه از شاعران جوان را دستاورد این محافل و دلیل رونق جریان شعری می داند.