شیرازی
تنیس خراسان شمالی چند سال است در بخش بانوان با حضور مربی خوش تلاشش توانسته افق های روشنی را برای آینده استانی که البته هنوز محلی ثابت برای تمرین ندارد، به تصویر بکشد.
اولین مربی رسمی تنیس استان که توانسته از پس دوره های سخت مربیگری بر آید و مدرک درجه دو را از آن خود کند، این روزها سخت برای بالابردن اطلاعاتش تلاش می کند.
«رجا شهاب» البته پر از دغدغه است، دغدغه برای تمام علاقه مندان به تنیس، او نگران شاگردان خوش استعدادش است که مبادا نبود ابتدایی ترین زیرساخت ها به رویای شان، هدف شان و چیزی که شایسته اش هستند، صدمه بزند.
در ادامه گفت و گوی اختصاصی ما را با «شهاب» تنیس استان خواهید خواند.وی در خصوص علاقه اش به این رشته و ماندگاری اش در آن می گوید: با وجود علاقه زیاد به تنیس خاکی از سال1392 که این رشته تازه به بجنورد آمده بود وارد دنیای تنیس شدم و قبل از این رشته به صورت مداوم آمادگی جسمانی و ایروبیک کار می کردم.
تنیس شخصیت ساز
او درباره این که چرا تنیس را انتخاب کرده است می افزاید: چیزی که تنیس را برای من متمایز می کند این است که می تواند بهترین ورزش برای ساخت شخصیت یک نفر باشد. در این رشته برای گرفتن هر امتیاز باید جنگید و البته باید تمام مدت در حرکت بود، هر لحظه برای گرفتن امتیاز بارها تلاش نیاز است و در کنار این همه تلاش یک حریف آماده مقابلت قرار گرفته و هر چه سطح مسابقه بالاتر باشد این حریف قوی تر است و باید فکر شده تر حرکت کنی.او ادامه می دهد: من حریف را مانند زندگی قلمداد می کنم که برای برنده شدن مقابل آن باید همیشه در تلاش و تکاپو بود و باید در تنیس یا همان زندگی به زیباترین روشی که بلدی بازی کنی تا برنده میدان شوی.
«شهاب» که به اصل آرامش در زندگی و ورزش معتقد است، یادآور می شود: مربیگری از ابتدا هدف من بوده ولی با ورود به این رشته برای رسیدن به هدفم مصمم تر شدم، در استان مربی نبود و این هدف روز به روز برای من پررنگ تر شد چرا که خودم با پوست و استخوان شرایط بدون مربی تمرین کردن را تحمل کردم و برای آموزش بیشتر و پیشرفت باید چند صد کیلومتر را می پیمودم و به شهرهای مجاور رفت و آمد می کردم، به همین خاطر این هدف، اولویت من شد.
هر لحظه تمرین
وی درباره سبک فعالیت هایش ادامه می دهد: دروغ نگفتم اگر بگویم هر لحظه در حال تمرین هستم و با وجود شرایط و امکانات کم تصویرسازی ذهنی همیشه با من است و همین طور راکت تنیس همیشه جزئی از خودم بوده و حتی در یک محیط کوچک هم حرکات را انجام می دهم و در حال تمرین هستم و البته در صورت مساعد بودن شرایط زمین از تمرین غافل نمی شوم.
وی که به اصل آموزش معتقد است، بیان می کند: با رفتن به شهرهای بزرگ تر و شرکت در کلاس های مربیان درجه یک کشوری و همچنین شرکت در کنفرانس ها و سمینارهای بازآموزی مربیان در حال یادگیری هر چه بیشتر هستم.
«شهاب» تصریح می کند: هدفی که برای خودم گذاشته ام ارتقای سطح بازی و مربیگری ام است و هدف دیگر من مطرح شدن تنیسورهای استان به ویژه بانوان در کشور است که البته برای رسیدن به این هدف بزرگ یک تیم فعال و حمایت بعضی از نهادها نیاز است.
۶ ماه تعطیلی
وی نبود زمین اختصاصی تنیس را مشکل اصلی این رشته می داند و ادامه می دهد: با وجود تمام کم و کاستی های استان که نبود زمین سرپوشیده یکی از آن هاست تقریباً 6 ماه از سال شرایط تمرین و مسابقه فراهم نیست.
تنیسورهای استان عملکرد خوبی داشته اند و فاصله چندانی با تنیسورهای شهرهای بزرگ تر و فعال تر ندارند که برای کمتر شدن این فاصله باید زیرساخت های تنیس در بجنورد و سایر شهرستان های استان ارتقا پیدا کند.
«شهاب» اظهار می کند: مهم ترین نیاز استان داشتن زمین های بیشتر و همین طور زمین سرپوشیده برای فصل های پاییز و زمستان است چرا که با وجود استقبال خوب از این رشته در صورت نداشتن زمین، امکان پیشرفت تنیسورها وجود ندارد و این متاسفانه باعث رانده شدن افراد علاقه مند می شود.
وی یادآور می شود: بیشترین استقبال در رده سنی بالای 18 سال و بزرگ سال است که البته بهتر است سنین پایین تر بیشتر جذب این رشته شوند چون بیشتر مستعدان در رده سنی پایین قرار دارند و امکان ادامه دادن آن ها به صورت حرفه ای در این سن بیشتر است.
وی که علاقه اش کار کردن در رده سنی پایه است، خاطرنشان می کند: عاشق کار کردن با بچه ها هستم، رده های سنی زیر 10 و 12 سال برایم با ارزش هستند چون کار کردن با آن ها شور و اشتیاق خاص خودش را دارد و به نظر من احساس شادابی و سرزندگی همیشه در کار با آن ها قابل لمس است.
وی ادامه می دهد: بچه ها بیشتر تشنه یادگیری و انجام فعالیت هستند و چون هماهنگی عصب و عضله در این سنین شکل می گیرد کار کردن در این رده سنی نتیجه بخش تر خواهد بود.
نداشتن زمین اختصاصی
وی اظهار می کند: داشتن زمین جزو ضروریات این رشته است و همیشه دغدغه من و همه تنیسورها بوده و هست و از مسئولان می خواهم که کمترین خواسته مربیان و تنیسورهای استان را پاسخگو باشند و ما بتوانیم چندین زمین و سالن سرپوشیده برای آموزش، تمرین و برگزاری مسابقات داشته باشیم.
وی می گوید: نداشتن زمین برای تمرین و آموزش مهم ترین و اساسی ترین مسئله است. همین طور با وجود وضعیت فعلی اقتصاد جامعه و اوضاع نا به سامان، برای تهیه تجهیزات مختصر باید هزینه بالایی پرداخت شود و نکته دیگر حضور نداشتن یا حداقل، انگشت شمار بودن تعداد تنیسورها در رده های سنی زیر 10 ، 12، 14 و 16 سال است که باید به این مسئله هم توجه شود.