نجاهی- این روزها هنوز بسیارند زنانی که در روستاهای دورافتاده جرگلان با تکیه بر هنر پشتی ترکمنی، امرار معاش می کنند.
«اوغل صبر» از کودکی با صدای شانه پشتی و با نخ های رنگی بزرگ شده و حتی یک روز هم پشت نیمکت کلاس درس ننشسته است. او که حدود ۴۰ سال همدم پشتی ترکمنی و گره های ریز آن در روستای مرزی کلاته بهار بوده است می گوید: این هنر و حرفه را از مادرم به یادگار دارم و به دخترانم هم انتقال داده ام، دیگر چشم هایم نمی بینند و انگشتانم ورم کرده اند و از کارافتاده ام در حالی که یک روز هم بیمه نبوده ام.
وی ادامه می دهد: پشتی بافی در کنار حفظ فرهنگ و اعتلای هنر دستی در صورت حمایت از این صنعت، رونق گردشگری و خرید و فروش محصولات صنایع دستی را پی دارد اما زمینه فروش و توجه به این هنر فراهم نشده و کاری بسیار زمانبر با سود کم است و در حال حاضر توجیه اقتصادی ندارد.
وی با بیان این که دخترانم در حال حاضر به بافت پشتی ترکمنی مشغولند می افزاید: برای توسعه مشاغل روستایی باید از بافندگان و شاغلان این عرصه حمایت هایی از قبیل بیمه و ایجاد مکان و شرایطی برای فروش دریغ نشود که البته اگر این اتفاق نیفتد پشتی ترکمنی به فراموشی سپرده می شود و از محرومیت منطقه کاسته نخواهد شد.