در گفت و گو با «حسن عابدی» کارگردان نام آشنای تئاتر مطرح شد:
تعداد بازدید : 21
حاشیه پردازی خوره تئاتر استان
تفاوت های اجرای نمایش در پایتخت
نویسنده : مرتضوی
در روزهای آینده، خراسان شمالی میزبان نمایش «تب سرد روی پیشانی داغ» است؛ نمایشی که کارگردانی آن را یکی از فعالان کاربلد هنر تئاتر استان بر عهده دارد. «حسن عابدی» در هفته های گذشته این اثر نمایشی را در پایتخت کشور به روی صحنه برد که با استقبال فراوان علاقه مندان به تئاتر مواجه شد، حالا او قصد دارد این نمایش را در شهرستان ها به روی صحنه ببرد و در نخستین حرکت، این اثر نمایشی را در بجنورد به روی صحنه می برد. به بهانه این اتفاق هنری با «حسن عابدی» همکلام شدیم تا با او از شکل گیری این اثر نمایشی تا جریان تئاتر استان سخن بگوییم.
چه اتفاقی افتاد که به فکر تولید این اثر نمایشی در مجموعه تئاتر شهر آن هم با گروهی حرفه ای افتادید؟
من هم مانند همه افراد درخواستم را به مجموعه تئاتر شهر ارائه دادم و این مجموعه حرفه ای با بررسی سابقه و رزومه کاری ام به من اعتماد کرد تا کار حرفه ای تولید کنم. به طور قطع اگر در بجنورد تصمیم می گرفتم که کار حرفه ای تولید کنم به من اعتماد می کردند و برای این کار لازم نبود در تهران باشم. تئاتر شهر به نوعی الگوی تئاتر حرفه ای ایران است و به سادگی در دسترس افراد قرار نمی گیرد. این که بعد از گذشت 6 ماه از حضورم در تهران خواستند در تئاتر شهر کاری را به روی صحنه ببرم به واسطه بده بستان ها و نسبت فامیلی نبود بلکه به سابقه و شناسنامه کاری ام برمی گردد.
بازیگران حرفه ای همچون «پیام دهکردی» در این اثر نمایشی شما را همراهی می کنند این اتفاق و همراهی چگونه شکل گرفت؟
سابقه کارگردان، متن و مجموعه ای که اثر در آن به روی صحنه می رود، دست به دست هم می دهد تا بازیگران دست به انتخاب بزنند و در تولید یک اثر نمایشی همکاری کنند.
پیام دهکردی که 3 سال در تئاترهای اجرا شده در تهران حضور نداشت با وجود پیشنهادهای بسیار خوب و حرفه ای، در نخستین تماس و پیشنهاد برای بازی در این نمایش موافقت کرد، هر چند نمی توان گفت که کارگردان فوق العاده ای هستم اما پیام دهکردی در مصاحبه هایش گفته است که به این دلیل نقش «کیوان» را پذیرفتم که خواستم توانایی های بازیگری ام را از زاویه دیگری نشان دهم.
شما تجربه اجرا در شهرستان را داشتید و با «تب سرد روی پیشانی داغ» اجرای نمایش در تهران را هم تجربه کردید؛ به نظر شما چه تفاوت هایی بین اجرا در شهرستان و پایتخت وجود دارد؟
تماشاگر بجنوردی بسیار فهیم است و تئاتر را بسیار خوب درک می کند و من تجربه اجرا در دیگر شهرها را هم داشتم و فکر می کنم این اتفاق بسیار مبارک است. اگر بخواهم قیاسی داشته باشم، تفاوت را در مخاطب نمی بینم زیرا همان فهمی که مخاطب بجنوردی دارد در این جا نیز به چشم می خورد اما باید گفت که قشر تئاتری و تئاترشناس در تهران برای تماشا بیشتر هستند و نظرات آن ها دانش گروه را در تولید آثار بعدی بالا می برد. در اجرای تئاتر در پایتخت، همه چیز حرفه ای است و دیگر دوست، خانواده، فامیل و ... معنا ندارد
چطور به نمایشنامه «تب سرد روی پیشانی داغ» رسیدید؟
مدت ها بود که به بررسی متون می پرداختم و حتی متنی هم نوشتم و مشورت کردم و در نهایت به کنکاشی به نام بحران خانواده در جامعه رسیدم. بحرانی که از درون خانواده را می پاشد و از آن جایی که این مسئله برای من حائز اهمیت بود و نیاز به یک درام قوی داشتم به سراغ نمایشنامه «تب سرد روی پیشانی داغ» رفتم که به دغدغه هایم پاسخ می داد.
تا چه اندازه از تجربیات خوب «پیام دهکردی» به عنوان یک تئاتری خوب و حرفه ای استفاده کردید؟
دهکردی بازیگری کاملا حرفه ای است و اگر از او سوال کنی پاسخ می دهد و اگر نه تابع کارگردان است. البته این بدان معنا نیست که هر آن چه را که کارگردان می گوید تایید می کند. بنابراین می نشستیم و کار را تحلیل می کردیم و در نهایت تیم بازیگری به یک اشتراک نظر از نگاه کارگردان میرسید.
متن تغییراتی هم داشت؟
چندان نه، فقط پیشنهادهایی که در راستای خوانش داشتم اعمال شد.
قصد دارید بازیگری را هم تجربه کنید؟
بله اما روی این قضیه وسواس دارم. با این که بازیگری به اندازه کارگردانی سخت نیست اما همیشه بازیگری دغدغه من بوده است.
هنرمندانی که از خراسان شمالی عزیمت کردند، کمتر اتفاق افتاده است از ظرفیت تئاتر شهرستان استفاده کنند. به عنوان فردی که سال ها در استان کار کردید، قصد دارید از ظرفیت تئاتر شهرستان بهره بگیرید؟
دعا کنیم بیماری گریبانگیر تئاتر شهرستان درمان شود، آن وقت هر دو طرف می توانیم از ظرفیت های استان استفاده کنیم، اما تا وقتی این بیماری باشد که شاید شاخص ترین آن حاشیه پردازی است نه تنها در عرصه تئاتر بلکه در هیچ رشته ای پیشرفت نخواهیم کرد و به جایگاهی که باید نمی رسیم. تا وقتی که این بیماری بر روح و روان و فضای هنری چنبره انداخته باشد نه مسئولان می توانند با فراغ بال تصمیم بگیرند و نه هنرمندان می توانند با خیال راحت اثر تولید کنند.
و کلام آخر.
قابلیت تئاتر بجنورد فراتر از استان و شاید نیاز است میدان بزرگتری را ببینند و تجربه کنند. البته تئاتر بجنورد بیماری هایی دارد که مربوط به امروز و دیروز نیست و خیلی سال است که مثل خوره به جان تئاتراین شهر افتاده و امیدوارم روزی این بیماری درمان شود و ما بتوانیم تئاتر بی حاشیه و سرحالی را تجربه کنیم. به نظرم این اتفاق دور از دسترس نیست زیرا قداست، سلامت، لطافت و دلی کارکردنی که در تئاتر بجنورد و اساسا تئاتر شهرستان ها وجود دارد در تهران پیدا نمی شود.